PRZYPADEK ZAJĄCA
2009Jakub Wroński
Od czasów Ezopa wilk noszący ludzkie cechy jest uosobieniem zagrożenia i agresji. Czasami zwycięża swą przebiegłością, jak w bajce o Wilku i czapli, niekiedy zaś inni okazują się sprytniejsi od niego. Bajkopisarze od starożytności posługiwali się alegorią, dowcipem i wyrazistym morałem. Wroński nawiązuje do zasadniczych cech gatunku, podejmując z nimi specyficzny dialog. Animowana forma filmowa, którą wielu widzów wciąż kojarzy z przekazem przeznaczonym dla dziecięcego odbiorcy, zostaje wykorzystana do zbudowana opowieści dla dorosłych, jaką przez wiele wieków historii literatury była epicka bajka. Ścieżka dźwiękowa Przypadku zająca składa się wyłącznie z muzyki. Wyeliminowanie słowa, podstawowego budulca literackiej bajki, czyni opowieść Jakuba Wrońskiego otwartą na znaczenia, polisemiczną.
W animowanej etiudzie Przypadek zająca Wroński opowiada o przyjaźni pomiędzy wilkiem a zającem. Przyjaciele bawią się przy nasypie kolejowym, układając na szynach monety. Zająca przeraża jednak świst pędzącego pociągu i odtąd cierpi na zaburzenia lękowe. Wilk postanawia przyjść mu z pomocą. Chwyta się różnych metod, by uleczyć przyjaciela. Bolesne zastrzyki wpędzają go jednak w jeszcze gorszy stan. Z jego chorobą nie radzi sobie nawet miejscowa znachorka. Wilk liczy na interwencję boską w tak trudnej sprawie. Udaje się więc z zającem pod figurę Matki Boskiej. Gdy jednak Najświętsza Maria Uzdrowicielka schodzi w łunie światła z cokołu, drżący ze strachu zając chowa się za wilkiem. Wilk nie poddaje się i podejmuje kolejne próby. Chce uleczyć przyjaciela poprzez czerpanie energii z rytuałów Ashram. Gdy i tym razem ponosi porażkę, zabiera zająca w podróż, dzięki której nie tylko oswoi lęki, ale i zwiedzi świat. Końcowa sekwencja filmu składa się ze zdjęć, w które autorzy wkleili rysunkowe postaci.
Etiuda Wrońskiego powstała w roku 2009 - czterdzieści lat po tym, jak w moskiewskim studio Sojuzmultfilm zrealizowano pierwsze odcinki słynnego serialu rysunkowego dla dzieci Wilk i zając. Wroński nie tylko nawiązuje do klasycznej bajki, ale i podejmuje swoistą grę z legendarną serią, która dla pokolenia dzieci urodzonych w Polsce w latach siedemdziesiątych stała się dobranocką dzieciństwa. Główni bohaterowie Wilka i zająca ucieleśniali typowe dla klasycznej bajki postaci. Zwierzątka rywalizowały ze sobą, goniły, próbowały pokonać. W każdej potyczce zwyciężał słabszy, ale sprytniejszy zając. Wroński za pomocą w podobny sposób antropomorfizowanych bohaterów opowiada o przyjaźni. Wykorzystując zakorzenione w naszej kulturze schematy fabularne i przenicowując je, opowiada o dzisiejszych lękach i kondycji człowieka we współczesnej cywilizacji.