Adepci sztuki operatorskiej z łódzkiej Szkoły Filmowej byli wielokrotnie nagradzani podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Camerimage". Otrzymywali laur dla najlepszej etiudy studenckiej. Jury złożone głównie z autorów zdjęć filmowych przyznawało go zwykle etiudom operatorskim - krótkim filmom realizowanym przez studentów sztuki operatorskiej, według ich autorskiego pomysłu, często również samodzielnie reżyserowanym. W procesie edukacyjnym w PWSFTviT w Łodzi zajmują one miejsce szczególne, ponieważ pozwalają młodym filmowcom na eksperymenty w warstwie obrazów, a jednocześnie ich poetyka wymusza na twórcach konieczność stworzenia zwartej i komunikatywnej struktury narracyjnej. Bogumił Godfrejow należy do grona tych studentów, którym udała się trudna sztuka łączenia umiejętności operatorskich, scenariopisarskich i reżyserskich. Jego szkolne filmy - Claire i Kręgi snu - nagrodzone zostały Złotymi Kijankami, a etiuda Sławomira Fabickiego Męska sprawa ze zdjęciami Godfrejowa studenckim Oscarem oraz nominacją do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii: najlepszy fabularny film krótkometrażowy.

Kręgi snu to opowieść o przeszłości. Główny bohater po latach katorgi w gułagu wraca do domu. Ekstremalne doświadczenia nie zacierają się w pamięci, nie ulegają wyparciu. Drobne elementy codzienności, zwyczajne zachowania i gesty najbliższych wywołują w bohaterze obrazy z przeszłości. Trauma stopniowo zagarnia rzeczywistość. Swoisty prolog filmu stanowi sekwencja kilkunastu krótkich ujęć ukazująca bohatera wchodzącego do baraku. Na "nowego" natychmiast napadają więźniowie i okradają go ze skromnego dobytku. O dynamice tej sekwencji decyduje długość ujęć, zróżnicowanie wielkości planów (od detalu po plan ogólny z góry) oraz ruchliwość kamery, która oddaje punkt widzenia bohatera. Ta część filmu zrealizowana została na taśmie kolorowej. Sekwencja druga, czarno-biała, pod napisami, składa się wyłącznie z materiałów archiwalnych. Widzimy Stalina, archiwalia wojenne, ujęcia ofiar. Jej rytm wyznaczony został przez dźwięk karabinu maszynowego oraz odgłosy wystrzałów. Filmowe "tu i teraz" ukazywane jest, podobnie jak archiwalia, w czerni i bieli. Oglądamy skromne mieszkanie, kawałek chleba na stole, butelkę z wodą, kobietę śpiącą z dzieckiem. Tym razem ujęcia są statyczne i dłuższe, wypełnione jedynie ruchem wewnątrzkadrowym. Ktoś puka do drzwi, kobieta otwiera i z niemą euforią wita męża. Powrót do domu nie oznacza jednak powrotu do spokojnego życia. Bohatera nieustannie dręczą senne koszmary: niespokojny sen w obozowym baraku, odganianie od ogniska, palenie niedopałków. Każda z tych krótkich retrospekcji znajduje zakotwiczenie w bieżącej rzeczywistości. Punktem wyjścia dla pracy pamięci jest pewna przyległość światów, zdarzeń, sytuacji bohatera. Widzimy bohatera w łóżku, a w następnym ujęciu na obozowej pryczy, nad ogniem kuchennego piecyka i przy ognisku w gułagu. Jego obsesją staje się jedzenie. Z obawy przed głodem je szybko i zachłannie, gromadzi chleb. Sekwencje wspomnień i snów stają się coraz dłuższe. Kiedy żona odnajduje w kieszeni kurtki męża kawałek chleba, wie, że mężczyzna, którego znała został w obozie i nigdy już nie powróci. Odtąd mieszkanie filmowane jest w kolorze, który przypisany był wyłącznie rzeczywistości obozowej. Przed drzwiami staje uśmiechnięty bohater, ale gdy kobieta otwiera, nikogo nie ma na korytarzu.

Bohater Kręgów snu nie może wydobyć się ze swej pamięci. Zdaje się cierpieć na poobozową astenię. O syndromie tym pisał Antoni Kępiński w Refleksjach oświęcimskich (Kraków 2005, s. 114-116): "Istnieją pewne granice przeżyć ludzkich i bezkarnie nie można ich przekroczyć; jeśli się to stanie, gdy wyjdzie się "poza", wówczas już nie ma powrotu do dawnego. (…) Dla byłych więźniów stały się nie wysepką, ale potężną wyspą, która swym ogromem przesłoniła wszystkie inne. Wyspa ta stała się głównym punktem odniesienia w poobozowym życiu byłych więźniów. Zmieniła ona ich stosunek do życia, skalę wartości, stosunek do ludzi i wpływa na wyznaczanie celów życiowych, a z dręczącą regularnością wraca w marzeniach sennych. Nie można już od niej odpłynąć."