W abstrakcyjnej przestrzeni każdy ruch pozostawia za sobą widzialny kształt. Trajektoria wiedzie precyzyjnie z punktu A do B znacząc każde, najmniejsze przesunięcie. Z czasem nawarstwiające się ślady tworzą konstelacje, które mienią się wielością kolorów i kształtów. Rzeczywistość ulega rozszczepieniu, a kolorowe plamy drgają z coraz to większą częstotliwością. Konstrukcja to opowieść o ukrytej, paralelnej narracji.

Obserwujemy bohaterów podczas wykonywania zwykłych czynności. Ktoś otwiera okno. Ktoś parzy herbatę. Ktoś siada na krześle i sięga po książkę. Jedna postać wyłania się z drugiej, wchłania inną. Obrazom towarzyszą wyselekcjonowane dźwięki codzienności: skrzypienie, stukanie, nalewanie wody. Powraca dźwięk ołówka, kredki lub pędzla przesuwającego się po kartce papieru. Działających postaci jest coraz więcej. Porządkowi ich zachowań odpowiadają zmiany abstrakcyjnego rysunku – geometrycznych figur naśladujących trajektorię ich ruchów. Dramaturgia filmu oparta jest na narastaniu, zaś jego semantyka na stopniowym zbliżaniu się obu elementów obrazu – abstrakcyjnego i ukazującego półprzeźroczyste sylwetki ludzi – aż stają się jednością.

Choć film Andrei Guizar na pierwszy rzut oka wydaje się jedynie formalną grą, to wpisana jest weń głęboka i subtelna myśl. Każda czynność pozostawia niezacieralny ślad w świecie, zmienia jego strukturę. W koncepcji filmu wydaje się wyrażać obecne od wieków w kulturze europejskiej dążenie od odnalezienia wzorów ludzkich zachowań, możliwie pełnego zrozumienia człowieka i wyrażenia go w doskonałej formie geometrycznych kształtów. Jednocześnie na Konstrukcję spojrzeć można jako na autotematyczną opowieść o sztuce, o procesie tworzenia, poszukiwaniu właściwego wyrazu za pomocą przedstawień figuratywnych lub/i abstrakcyjnych.