DAMA OD MAXIMA

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1998
• Premiera:
  1998. 12. 28
• Barwny, 85 min

Jeśli dwie postaci sceniczne nie powinny się spotkać, to autor natychmiast powinien takie spotkanie zaaranżować, twierdził klasyk gatunku, Georges Feydeau (1862-1921). "Dama od Maxima" (1899), jedna z najlepszych jego fars, jest koronnym dowodem słuszności tych słów. Feydeau, obok Labiche'a najpopularniejszy i najpłodniejszy twórca repertuaru paryskich teatrów bulwarowych, nader zręcznie posługiwał się kalamburami, dowcipem słownym i sytuacyjnym, nieustającym qui pro quo. Kilkoma zdecydowanymi kreskami szkicowal wyraziste postaci, tworzył sytuacje zawiłe i absurdalne, za to nieodparcie komiczne. Jak zauważył historyk dramatu: "Ekspresyjną aurę tego świata ucieczek i pogoni, zdrad i pojednań, łóżek i szaf, umownych konwencji i zaskakujących niespodzianek fabularnych, abstrakcyjności pomysłów i konkretności mechanizmów psychicznych, można streścić słowami jednej postaci z "Damy od Maxima" - "Mój Boże! Wydaje mi się, że żegluję wewnątrz rebusu!" Farsa Feydeau w przeróbce Antoniego Marianowicza, satyryka i tłumacza librett wielu popularnych musicali ("Madame Sans-Gţne", "Majcher Lady", "Machiavelli") w telewizyjnej inscenizacji Janusza Józefowicza zyskała świetną obsadę, rozmach realizacyjny i dowcipną interpretację. Reżyserowi i choreografowi widowiska udało się tchnąć w stary wodewil nowego ducha, dzięki czemu wdzięk i humor "Damy od Maxima" stały się bardziej wyraziste dla dzisiejszego widza. Doktor Petypon budzi się rankiem nie we własnym łóżku, lecz pod kanapą, w salonie. Ślady nocnej hulanki są aż nadto widoczne. Nieszczęśnik niczego nie pamięta, w głowie mu huczy, przed oczami wirują strzępy wspomnień szampańskiej zabawy w "Maximie". Zaniepokojona małżonka zasięga porady lekarskiej u przyjaciela domu i pędzi parzyć ziółka. Z sypialni doktorostwa wyłania się Lulu, gwiazdka od "Maxima", owinięta od niechcenia prześcieradłem. Przerażony Petypon, "poważny członek społeczeństwa", dla uniknięcia skandalu chce czym prędzej odprawić panienkę, oferując jej za noc 40 franków - tyle ile sam bierze za wizytę - ale Lulu nie przychodzi przecież do chorych. Prosi o nową suknię, bo jej własną zabrała żona doktora, przekonana, że porzuconą w salonie kreację przysłała jej krawcowa do przymiarki. Pan Petypon dokonuje cudów, aby jego ukochana Gabriela i półnaga Lulu się nie spotkały. Przyjaciel Mongicourt biegnie kupić nową sukienkę, pani domu udaje się na zebranie Towarzystwa Spirytystycznego. Pech chce, że w tym czasie u państwa Petypon pojawia się od dawna nie widziany stryj, który bierze Lulu za żonę doktora. Jest oczarowany rzekomą panią Petypon, zwłaszcza że mówiono mu, iż jego bratanek poślubił jakieś straszydło. Niemłody, ale dziarski Generał już cieszy się na myśl, jak ta zachwycająca istota zrewolucjonizuje środowisko poczciwych prowincjuszy, zamierza bowiem zaprosić do swej wiejskiej posiadłości bratanka z małżonką. Generał wydaje za mąż swoją adoptowaną córkę i ma nadzieję, że doktorowa w czasie uroczystości zastąpi dziewczynie matkę. Lulu przystaje na to z wielką ochotą, choć jej entuzjazm nieco słabnie, gdy dowiaduje się, że narzeczonym panienki jest porucznik Corignon, skądinąd doskonale jej znany. Tak rozpoczyna się szereg zabawnych i szalonych zdarzeń, pomyłek i perypetii. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj