ZŁOTE RUNO

• Film fabularny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1996
• Premiera:
  1998. 05. 22
• Barwny (Eastman Kodak), 81 min
  
  Lokacje: Warszawa (Dworzec Centralny), Nicea.

Wyprawa po złote runo w wersji braci Kondratiuków różni się mocno od tej znanej z mitologii. W prześmiewczej interpretacji polskiego reżysera Argonauci zostali odheroizowani i sprowadzeni do roli cwaniaków, którym przemyt ma otworzyć bramy finansowego raju na ziemi. Perypetie "biznesmena" Stefana i pijaczka Rysia to ironiczny komentarz reżysera do polskiej współczesności i tworzonych przez nią nowoczesnych mitów. "Złote runo" przypomina nieco wcześniejszy znakomity film Janusza Kondratiuka "Dziewczyny do wzięcia". Niektórzy porównywali go też do "Wniebowziętych" Andrzeja Kondratiuka i "Rejsu" Marka Piwowskiego. Wszystkie te utwory powstały z udziałem licznych naturszczyków, co przydało im realizmu i autentycznego, nie "papierowego", humoru. Aktorskim odkryciem w "Złotym runie" jest grający Stefana Zbigniew Mazurek, prawdziwy biznesmen, dla którego był to pierwszy kontakt z kamerą. Jego duet ze Zbigniewem Buczkowskim część krytyki nie wahała się porównać do słynnej pary Himilsbach - Maklakiewicz.
Pan Stefan, biznesmen w średnim wieku, zjawia się u Rysia - bezrobotnego, który spędza czas pod budką z piwem lub imając się różnych dorywczych, nie zawsze całkiem legalnych zajęć. Stefan proponuje Rysiowi tajemniczy interes. Rysio - nie mający w zwyczaju zadawania zbyt wielu pytań - bez szemrania poddaje się niezwykłemu testowi: wypija kilkanaście butelek piwa i zjada kilka porcji kiełbasy z rusztu, po czym jeździ diabelskim młynem w "Cricolandzie". Próba wypada pomyślnie - okazuje się, że istotnie, jak głosi fama, Rysio ma "żołądek z żelaza". Pan Stefan Wydaje następne polecenie: zdobyć metalowy nocnik. Sprawa nie jest łatwa. Rysio odwiedza szwagrostwo, cierpliwie wysłuchuje narzekań zajmującego się handlem małżeństwa, po czym zgłasza swe zapotrzebowanie. Niestety, rodzinka dysponuje jedynie naczyniem plastikowym. Po dalszych poszukiwaniach, niezbędny przedmiot udaje się zdobyć dopiero u sąsiadki. Wszystkie te niecodzienne próby mają jednak swój cel. Okazuje się, że pan Stefan chce przeszmuglować do Berlina diamenty w brzuchu Rysia. Gra idzie o kilka milionów dolarów do podziału. Rysio łyka "kamyki" i w towarzystwie pana Stefana wsiada do pociągu relacji Moskwa - Berlin. Spotykają tu całą galerię polskich i rosyjskich handlarzy. Przysłuchują się ich rozmowom. Budząc ogromne zdumienie, odmawiając picia wódki. Pozostają przy piwie. Niestety, Rysio czuje się coraz gorzej i tuż przed granicą zwraca diamenty w toalecie. Dopingowany przez Stefana, mimo obrzydzenia połyka je ponownie. Obaj panowie docierają wreszcie do Berlina i dokonują intratnej transakcji. Są więc bogaci, o czym marzyli, ale nie wiedzą, co z tym nagłym bogactwem począć. Stefan proponuje wycieczkę do luksusowego hotelu na Lazurowym Wybrzeżu. Poznają tam czarnoskóre piękności, trudniące się płatną miłością. Niestety, ich oferta finansowa zostaje przebita i do transakcji nie dochodzi. Rysio czuje się coraz bardziej nieswojo i nie na swoim miejscu. Stefan przekonuje go, że trzeba się jednak bawić. W finale pląsają na ulicy z tancerkami w rytm samby i usiłują się uśmiechać.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Nagrody

schowaj

• 1997
  Gdynia (Festiwal Polskich Filmów Fabularnych)-Nagroda "Video Studio Gdańsk"
• 1999
  Orzeł (Polska Nagroda Filmowa)-Nominacja
  w kategorii: najlepszy scenariusz; za rok 1998
  Andrzej Kondratiuk
• 1999
  Orzeł (Polska Nagroda Filmowa)-Nominacja
  w kategorii: najlepszy producent; za rok 1998
  Iga Cembrzyńska
• 1999
  Orzeł (Polska Nagroda Filmowa)-Nominacja
  w kategorii: najlepsza rola męska; za rok 1998
  Zbigniew Buczkowski
• 1999
  Orzeł (Polska Nagroda Filmowa)-Nominacja
  w kategorii: najlepsza rola kobieca; za rok 1998
  Stanisława Celińska