POSZUKIWANY POSZUKIWANA
- Film fabularny
- Produkcja:Polska
- Rok produkcji:1972
- Premiera:1973. 04. 22
- Gatunek:Komedia
- Barwny, 2368 m, 83 min
Warszawa (Plac Powstańców, Plac Konstytucji, okolice Pałacu Kultury i Nauki, Nowy Świat, galeria ZPAP, willa przy ul. Rajców 10, kamienica przy ul. Grzybowskiej 46, okolice Kanału Piaseczyńskiego, mieszkania przy ul. Grzegorza Fitelberga 31 i Wspólnej 63, Dom Artysty Plastyka przy ul.Mazowieckiej 11 A), Kozłówka (pałac).
Twórczość autora "Bruneta wieczorową porą" dzieli się zwykle na dwa okresy. Pierwszy obejmuje lata sześćdziesiąte. Reżyser kręcił wówczas lekkie, przyjemne komedie sytuacyjne, zatrącające nawet o bulwarową farsę i wodewil. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych beztroski "śmiech dla śmiechu" zastąpił "śmiech z podtekstami" - zjadliwa ironia i kpina z peerelowskiej rzeczywistości, satyra na narodowe przywary, posunięta nierzadko aż do surrealizmu.
Te cechy po raz pierwszy ujawniły się w "Poszukiwanym, poszukiwanej". Sprzyjał temu złożony z ciągu epizodów scenariusz, któremu krytyka początkowo zarzucała "niespójność", by po latach dostrzec w nim "głębszy sens". Stanisław Bareja i Jacek Fedorowicz potraktowali zmiany miejsca pracy przez głównego bohatera jako doskonały pretekst do humorystycznego sportretowania różnych środowisk: od socjalistycznych "technokratów" począwszy, a na domorosłych bimbrownikach skończywszy.
Stanisław Maria Rochowicz, fajtłapowaty historyk sztuki, zostaje niesłusznie posądzony o kradzież obrazu. Domniemanemu złodziejowi grozi 5 lat więzienia. Zdesperowany postanawia ukrywać się w przebraniu kobiety, dopóki nie namaluje kopii zrabowanego płótna. Pozbawiony środków do życia musi na jakiś czas podjąć pracę, rzecz jasna jako kobieta. Zatrudnia się w charakterze pomocy domowej. Nie ma jednak szczęścia do chlebodawców: pierwszy chce wykorzystać go, a raczej ją w celach erotycznych, drudzy mają rozwydrzone dziecko, trzeci pędzi w łazience bimber, a czwarty to dyrektor głupek, za którego nasz bohater pisze artykuły. W końcu obraz odnajduje się, ale panu Stanisławowi, zaprawionemu już w "gosposiowaniu", trudno zrezygnować z lukratywnego zajęcia i wrócić na cienką, muzealną posadkę. [PAT]
Ekipa
pełna
|
skrócona
|
schowaj
- Reżyseria
- Współpraca reżyserska
- Scenariusz
- Dialogi
- Zdjęcia
- Operator kamery
- Współpraca operatorska
- Laboratorium
- Scenografia
- Dekoracja wnętrz
- Atelier
- Kostiumy
- Muzyka
- Dźwięk
- Współpraca dźwiękowa
- Montaż
- Współpraca montażowa
- Charakteryzacja
- Kierownictwo produkcji
- Współpraca produkcyjna
- Produkcja
- Obsada aktorskaStanisław Maria Rochowicz vel MarysiaKasia, żona Rochowiczapan "profesor"Karpielowa"wieczny" dyrektorWiesław Karpielmalarz Bogdan Adamiecżona "wiecznego" dyrektoraprokuratorniania, przyjaciółka "Marysi"Góreckasublokatorka Karpielów, ich była gosposiamężczyzna w tramwajuklientka kupująca cukierGóreckihydraulikinżynier Rawicz, szef Kasi Rochowicztrener miotaczekstrażnik w galeriiwłaściciel "Alexa"robotnik we właziemężczyzna goniący samochód Rochowicz; nie występuje w napisachurbanista; nie występuje w napisachpodwładny dyrektora z rachunkiem na "racjonalizację"; nie występuje w napisachdyrektor muzeum; nie występuje w napisachmężczyzna na przyjęciu u Góreckich; nie występuje w napisachAntoś, syn Góreckich; nie występuje w napisachmężczyzna na przyjęciu u Góreckich; nie występuje w napisachurzędnik pieczętujący obraz Adamca; nie występuje w napisach; na ekranie widać jedynie ręce aktora, informacja pochodzi z książki Macieja Łuczaka "Miś czyli rzecz o Stanisławie Barei"mężczyzna w tramwaju; nie występuje w napisach