Młody mężczyzna przychodzi do pięknej dziewczyny. Przychodzi, by ją całować. Kochają się. Ale ich uczucie nie znajduje spełnienia. Przeszkodą okazują się wojenne wspomnienia, które powracają natarczywie, nie pozwalają się wymazać.

W drugiej połowie lat 50. widzowie oglądają w kinach najważniejsze filmy szkoły polskiej - Kanał, Eroicę, Popiół i diament - które wkrótce wejdą do kanonu polskiej kultury. Temat wojny powraca po kilku latach zadekretowanego optymizmu socrealistycznego. Traumy wciąż wymagają przepracowania, rany są nadal świeże, a sztuka w dalszym ciągu szuka właściwego dla nich wyrazu. Pojawiają się filmy współczesne, których akacja rozgrywa się "tu i teraz", a jednak zanurzona jest w przeszłości poprzez aluzje, wpisaną w nie społeczną diagnozę. Jest wśród nich Ostatni dzień lata Tadeusza Konwickiego, który stanie się zwiastunem zmiany filmowego języka zainicjowanej przez nowe fale w kinematografiach europejskich. Krótki i niepozorny film Andrzeja Papuzińskiego wiele łączy z debiutem Konwickiego - minimalizm w potraktowaniu przestrzeni, afabularność, skupienie na emocjach i ledwie naszkicowany obraz pary główny i jedynych bohaterów. Akcja obu filmów toczy się współcześnie. Ich wątła dramaturgia oparta jest na spotkaniu, ich sensy dotykają niespełnienia, niemożności. W odróżnieniu jednak od Ostatniego dnia lata akcja etiudy Papuzińskiego toczy się w całości w przestrzeni pokoju. Twórcy celowo eksponują scenografię ustawioną na scenie, którą otacza czerń: fotel, sekretarzyk, patefon, rozrzucone na podłodze płyty. Zamierzona sztuczność przestrzeni współbrzmi z charakterem dialogu pomiędzy bohaterami. Jest w Płytach pewna zamierzona teatralność i nowoczesność bliska rodzącym się dopiero trendom ówczesnego kina.

Funkcja i znaczenie słowa zasadniczą różnią Płyty od Ostatniego dnia lata. Słowo odgrywa w etiudzie funkcję prymarną. Ścieżkę dźwiękową etiudy wypełniają dźwięki wojny zapisane na płytach (samolotów, krzyków, strzępów przemówień) oraz dialog bohaterów, który w poetyckiej formule, bliskiej nieco późniejszemu filmowi Hiroszima, moja miłość (1959) Alana Resnais'go, mówi o pamięci niepozwalającej zakorzenić się w normalności. To ciekawy zabieg, kontrastujący z późniejszymi utworami Papuzińskiego, w których słowo podlega znaczącej redukcji.

W filmach realizowanych po Szkole Papuziński rozwijał będzie temat sztuki, wciąż poruszając się na granicach gatunków i rodzajów filmowych; szukając najdoskonalszego wyrazu i emocjonalnego zbliżenia do malarstwa, sztuki plakatu, rzeźby w myśl zasady, której zdaje się hołdować już w Płytach: "Najcelniejszym budulcem dla filmu, esencją rzeczywistości, są emocje, a najlepszym filtrem tych emocji jest wyobraźnia. Z tego punktu widzenia, kamera nie jest niczym innym, jak tylko narzędziem wtórnym." (cytat z filmu Andrzej Papuziński z cyklu Sztuka dokumentu, reż. B. Paduch, 2008).