Daleko od wszystkiego znajduje się mała wieś. Codzienność dotyka tu ostateczności, człowiek spotyka się z naturą. W otwierających film ujęciach przejawia się nastrój dokumentalnej etiudy Mateja Bobrika. Białe chmury, które potocznie nazywamy barankami, wiszą nad halą, gdzie pasą się owce. Kamera stopniowo zbliża się do zwierząt. Gdy kolejne kadry układają się w serię portretów owiec i baranów, rozbrzmiewać zaczyna skoczna muzyka. Ten niewinny zabieg montażowy daje efekt komiczny. Bliski plan i muzyka dokonują bowiem personalizacji filmowanych zwierząt. W kolejnych ujęciach widzimy szeroki plany wioski. I znów kamera, zgodnie z ujawnioną już metodą, powoli zbliża się do filmowanych obiektów: skrzyżowanie ulic, z rzadka przejeżdżające samochody, kot zbudzony z przedpołudniowej drzemki. Wreszcie pojawiają się pierwsi mieszkańcy. Gdzieś z oddali słychać ich kroki. Od tego momentu obraz uzupełniany będzie o detale: ujęcia urządzeń radiowęzła, dojarek w mleczarni, dzbanka z mlekiem, zawartości talerza... Oglądamy wnętrza domów mieszańców wioski, miejscowego baru, gabinetu lekarskiego. Kamera koncentruje się w każdym z nich na wiatraczkach, wentylatorach, sercu zegara i dzwonu, które wskazują na wolny, acz nieubłagany upływ czasu. Ujęciom tym towarzyszy lejtmotyw dźwiękowy: monotonne piszczenie wentylatora.

Choć w filmie pojawia się sporo bohaterów: kobiety w swoich mieszkaniach, ich mężowie, klienci baru, lekarz, grabarze, to nie usłyszmy ich głosów. Nikt nie rozmawia, nikt nikogo nie woła. Nikt nie ma potrzeby komunikowania się za pomocą słów. Można odnieść wrażenie, że wszystko już sobie powiedzieli. Jedyne słowa podają z ust osób obsługujących radiowęzeł, który odbierany jest w całej wsi dzięki sieci głośników. Pierwsze ogłoszenie dotyczy rozmowy kwalifikacyjnej na stanowisko dyrektora cmentarza, kolejne przypomina o konieczności opłacenia miejsc na cmentarzu, ostatnie - o śmierci 77-letniej Eleny Mišurdovej. Motywem spinającym obrazy wiejskiego życia jest śmierć nieuchronna, budząca smutek, ale i naturalna, oswajana dzięki rytuałom. Ludzie ozdabiają groby swych bliskich kwiatami, modlą się nad trumną, przywdziewają uroczyste stroje i śpiewają w dniu pogrzebu.

W etiudzie Bobrika dominuje tonacja tragikomiczna, powaga łączy się ze śmiesznością. Jadwiga Hučková pisała: "W nim wreszcie odnajdujemy przypisywaną tylu polskim dziełom atmosferę i rytm obrazów Ivana Passera, prawdziwie "nudne popołudnie", podczas którego jedni mieszkańcy wioski przyglądają się innym, a poruszenie wprowadzają dopiero komunikaty o pogrzebie. Bobrik nie tylko w mistrzowski sposób oddaje klimat peryferii, nastrój czasu i miejsca, ukazuje również, że czas na prowincji słowackiej naprawdę się zatrzymał." (J. Hučkov, Kino wykalkulowane, czyli zabawić na śmierć, w: Zobaczyć siebie. Polski film dokumentalny przełomu wieków, red. M. Jazdon, K. Mąka-Malatyńska, Poznań 2011, s. 22).