NAS TROJE

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  2000
• Premiera:
  2000. 11. 05
• Barwny, 63 min

Interesująco zrealizowana, autorska wersja sztuki współczesnego dramaturga, scenarzysty i reżysera, napisanej w 1989 r. "Nas troje" przedstawia dalsze losy Adasia Miauczyńskiego, bohatera prawie wszystkich sztuk i filmów Marka Koterskiego, od debiutanckiego "Domu wariatów" do "Ajlawju", w którym to filmie - podobnie jak w spektaklu telewizyjnym - rolę Gosi, życiowej partnerki Adasia, zagrała Katarzyna Figura. Podobny typ bohatera, nieudacznika, któremu życie "się rozlazło" i stało się pasmem najróżniejszych upokorzeń, pojawia się zresztą także w innych utworach Koterskiego, tyle że w "Porno" czy "Życiu wewnętrznym" nosi on imię Michał. Curriculum vitae Adasia daje się zrekontruować z kolejnych scenariuszy.
Trzydziestolatek z "Domu wariatów" jest teraz mężczyzną około pięćdziesiątki. Wiadomo, że jego matka chciała mieć córkę i tamto niespełnienie nadal odzywa się w jego życiu niemiłym echem. Na stałe mieszka w Łodzi, z obecnie byłą żoną i synem. Z wykształcenia jest polonistą, z zawiedzionymi ambicjami twórczymi w różnych dziedzinach. W "Nas troje" wspomina swoje próby reporterskie jeszcze w czasie studiów; w sztuce "Kocham" był pisarzem marzącym o prestiżowych nagrodach, w filmie "Ajlawju" - krytykiem literackim i poetą. W "Nic śmiesznego" - nie spełnionym drugim reżyserem. Zresztą, zawsze był "tym drugim" - w pracy, w życiu swoich kobiet. Kompleks mężczyzny niekochanego, niezasłużenie pozbawionego kobiecej czułości, w dodatku mniej męskiego niż pierwszy lepszy czerwonomordy prymityw - przewija się w różnych wariantach, w kolejnych wcieleniach Miauczyńskiego.
W "Nas troje" powraca wciąż to samo marzenie, znane z wcześniejszych sztuk czy filmów - spotkać kobietę, z którą chciałby się zestarzeć, przeżyć to, co przydarzyło się Mistrzowi i Małgorzacie. Jednak jego obecna partnerka z tamtą Małgorzatą znów ma wspólne tylko imię, a przeżywana historia ma podobny finał, jak inne przygody bohatera. W życie Gosi i Adama wkracza bowiem ten trzeci - telewizor. Nieustannie włączony, jest świadkiem dramatycznych sporów, wzajemnych pretensji o przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Telewizja z reklamami, serialami, sitcomami wdziera się w życie bohaterów, także w sensie dosłownym. Jak to się stało, że zaczęli żyć w tym osobliwym trójkącie, zastanawia się Adam. Ledwie przekraczają próg, Gosia, jeszcze w płaszczu, włącza telewizor. Szybko, bo za chwilę zacznie się serial, wślizgują się pod kołdrę. Łóżko i telewizor to dwa nieodzowne sprzęty w mieszkaniu. "Widownia" w telewizorze, jak w klasycznym sitcomie, salwami śmiechu reaguje na słowa i poczynania bohaterów leżących na kanapie. Panienka z reklamy podpasek, chirurg w zakrwawionych rękawiczkach, kobieta z guzem mózgu i inni bohaterowie seriali schodzą z ekranu i bez pardonu wkraczają w życie kochanków. Adam bez powodzenia usiłuje zainteresować partnerkę swoimi problemami. Skarży się, że przy niej zawsze czuje się przegrany i upokorzony. Zwykła wymiana zdań przeradza się w starcie - jak w domu jego rodziców, gdzie każda rozmowa była zażartą walką, najczęściej o nic. Przy niej nie wie już nawet, kim jest, tak bardzo chciałby się wydać lepszy, męski, wyjątkowy. Gosia wpatruje się w ekran jak zahipnotyzowana, ale umie celnie odbić pałeczkę. Ona też chciałaby wiedzieć, kim jest - dla niego. Kłócą się, postanawiają się rozstać i ciągle do siebie wracają. Rozmawiają o wzajemnych oczekiwaniach, rozmijających się coraz wyraźniej. On ma pretensje o sweter, który robiła myśląc o nim - przez ponad rok niecały mankiet. O popijawy i kace, gdy go nie ma, i o wszystkie bóle głowy, nieżyty gardła i inne niedyspozycje, gdy przyjedzie, tak że miesiącami żyją ze sobą jak "białe narzeczeństwo". O chłopów silnych jak byki, którym zapewne nie odmawia swych wdzięków, i o najgroźniejszego rywala - telewizor. Oto bowiem kolejna kobieta bardziej przejmuje się nieszczęściami serialowych bohaterów niż ich wspólnym życiem, które właśnie się wali. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj