CZY PANI MARTA...?

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1999
• Gatunek:
  Film o sztuce, Film biograficzny
• 59 min

Bohaterka filmu miała szczęście spotkać wielu wspaniałym mistrzów - swoich "dobrych duchów". W teatrze podziemnym w Krakowie przy ulicy Szewskiej los ją zetknął z Tadeuszem Kantorem. W Studium Dramatycznym przy Starym Teatrze terminowała u Janusza Warneckiego. Śpiewu uczyła się u Andy Kitschmann, a sztuki improwizacji - od Piotra Skrzyneckiego w Piwnicy pod Baranami. Do reżyserii namówił ją Tadeusz Łomnicki. Szczęście obcowania z tak wybitnymi osobowościami wymaga rewanżu. Dlatego po latach została "dobrym duchem" dla swoich słuchaczy - studentów krakowskiej PWST. Marta Stebnicka, znakomita aktorka, pieśniarka, reżyserka i nauczycielka wielu pokoleń artystów polskich scen, sama opowiada o swojej życiowej drodze. Zadebiutowała już w latach wojny śpiewając po podwórkach na Łyczakowie "Z młodej piersi się wyrwało" i "Siedmiu chłopców z Albatrosa". Za uzbierane pieniądze kupiła przewodnik turystyczny po Paryżu. Z wykorzystaniem nabytku musiała jednak poczekać. Kształciła się w szkole Przemysłu Artystycznego, okupacyjnej "przechowalni" młodzieży krakowskiej. W 1942 roku zagrała pierwszą rolę w "Balladynie" wystawianej konspiracyjnie przez Kantora. Debiutowała ponownie w Starym Teatrze już jako profesjonalistka. Nim stanęła na scenie, musiała ją zamiatać, terminować u elektryka, parać się szyciem w pracowni krawieckiej, a także robić peruki. To ostatnie zajęcie było dla dziewczyny prawdziwym koszmarem. Takie czeladnicze sposoby nauki aktorstwa w Studium Dramatycznym kultywował Janusz Warnecki. Krytyka dydaktycznych metod mistrza była wykluczona. Młoda aktorka mogła co najwyżej wyładować złość na współtowarzyszach niedoli. Grając Telemacha w "Powrocie Odysa" Wyspiańskiego nie dość, że zabijała okrutnie scenicznego partnera, to potem długo przydeptywała rękę kolegi butem podkutym gwoździami. Zmarli nie mają głosu. Marian Cebulski musiał cierpieć w milczeniu. Po odejściu ze "Starego" Stebnicka pracowała w Teatrze imienia Juliusza Słowackiego, śpiewała w kawiarni Michalika, występowała w Lyonie i w Paryżu na Montmartrze, wreszcie zajęła się kształceniem młodych artystów w PWST. Opowieściom bohaterki towarzyszą archiwalne materiały filmowe, a także wspomnienia bliskich i znajomych: Ludwika Jerzego Kerna, męża artystki, Elżbiety Zającówny, Mariana Cebulskiego, Tadeusza Zięby i innych. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj