DRŻĘ WIĘC CAŁY, GDY MOGĘ WAS OZŁOCIĆ. MAREK KIJEWSKI

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2009
• Barwny, 23 min

Portret Marka Kijewskiego (1955–2007), wybitnego i przedwcześnie zmarłego artysty. Ukazuje on zarówno rzeźbiarza – jednego z najważniejszych dla polskiej sceny artystycznej ostatnich trzech dekad, jak również niezwykłego człowieka, który zapisał się w pamięci wielu twórców jako wspaniały bezinteresowny przyjaciel. Tytuł reportażu to także tytuł wystawy monograficznej Marka Kijewskiego zorganizowanej w 2008 roku w Centrum Sztuki Współczesnej Zamku Ujazdowskim w Warszawie. Nawiązuje on do akcji artystycznej z 1987 roku: artysta w galerii wsiadł na motor, zapalił reflektory i rozpylił na publiczność złoty pył. W poetyce tej akcji jest wiele z osobowości samego artysty: ironia, wyrafinowanie, bezinteresowność, potrzeba eksperymentowania. Na każdym etapie swojej artystycznej działalności Marek Kijewski podejmował liczne eksperymenty z formą rzeźbiarską, rozszerzając znaczenie tej dyscypliny sztuki. Tworzył obiekty przestrzenne często z wykorzystaniem materiałów nieartystycznych, takich jak klocki Lego, żelki, sztuczne futro, pióra, neony czy 24-karatowe złoto, zestawiając elementy kultury wysokiej ze światem popkultury i konsumpcjonizmu. Od 1996 roku rozpoczął współpracę ze swoją partnerką życiową – Małgorzatą Malinowską „Kocurem” (prace duetu sygnowane były od tamtej pory jako „Kijewski/Kocur”). W reportażu o artyście opowiadają wyłącznie osoby mu bliskie i zaprzyjaźnione: artyści – Małgorzata Malinowska, Zofia Kulik, Robert Rumas i Mirosław Bałka, a także krytyczka sztuki – Ewa Gorządek. Pomimo dzisiejszych zachwytów krytyków sztuki nad pracami Marka Kijewskiego i duetu Kijewski/Kocur, artysta przez całe niemal życie zmagał się z problemami materialnym, a pod koniec życia z chorobą. Magiczna i barwna twórczość Kijewskiego powstawała niejako wbrew codziennym zmaganiom egzystencjalnym. „Odwiedziłam go kiedyś w pracowni w budynku po opuszczonym szpitalu na Woli. Mróz, zimno, okna pootwierane, a on z tymi chemikaliami w strasznych warunkach robił te swoje pogodne, wesołe, ironiczne prace. I kontrast prac w stosunku do tego całego procesu wytwarzania był ogromny” – wspomina Zofia Kulik. Rzeźbiarz zmarł 19 sierpnia 2007 w Warszawie. Do ostatniej chwili pracował, kilka dni wcześniej wziął jeszcze udział w plenerze rzeźbiarskim w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj