CZARNY OBELISK

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1997
• Premiera:
  1998. 01. 12
• Barwny, 100 min

Pacyfistyczne w swej wymowie powieści "Na Zachodzie bez zmian" czy "Łuk triumfalny" przyniosły mu światowy rozgłos. Jeden z najpopularniejszych pisarzy XX wieku, Erich Maria Remarque (1898-1970), niemiecki prozaik i dramaturg od 1931 r. przebywający na emigracji, w całej swojej twórczości ukazywał indywidualne losy ludzi uwikłanych w najdramatyczniejsze doświadczenia naszego stulecia, jak obie wojny światowe, narodziny III Rzeszy. W powieści "Czarny obelisk" (1956) przedstawił rozdarcie wewnętrzne i powikłane dzieje pokolenia kombatantów I wojny światowej, żyjących w prowincjonalnym mieście z czasów Republiki Weimarskiej. Niezłomna wiara pisarza w ideały humanistyczne łączy się tu z elementami groteskowo-ironicznymi, co skwapliwie wydobyli twórcy widowiska telewizyjnego.
Niemcy, rok 1923. Inflacja galopuje, walizka pieniędzy ledwie starcza "na dziś i na jutro". Panie z zakładu Madame Fritzi świadczą usługi za pół darmo, z sympatii dla młodych, przystojnych klientów, akrobatka z kabaretu sprzedaje się staremu właścicielowi hotelu, byle zyskać jakiś punkt oparcia, stałą posadę i pensję. Dolar wart jest rano 30 tysięcy marek, w południe 36. Sentymentalny filozof czasowo zatrudniony w zakładzie kamieniarskim nie może uzbierać na krawat. Przyjaciele liczą na solidniejszy zastrzyk gotówki, gdy uda im się sprzedać czarny obelisk, zajmujący centralne miejsce na podwórzu i w życiu mieszkańców kamienicy. Ludwik dorabia sobie grą na organach w kościele przylegającym do zakładu psychiatrycznego. Zachodzi na obiady i dysputy światopoglądowe do księdza, z dawnymi kolegami z okopów chadza do knajpy albo burdelu. Z uwagą obserwuje świat i ludzi. Za murami szpitala poznaje młodą pacjentkę - w podszytych erotyzmem szalonych wyznaniach Izabeli jest wiele surrealistycznej poezji, ale i wiele bólu i strachu, toteż jej świat jednocześnie fascynuje go i niepokoi. Po drugiej stronie muru też narasta obłęd, już innego rodzaju. Ludwik zgłębia poglądy ludzi pokładających nadzieje w tym, co nadchodzi. Jego pryncypał wierzy, że nowi ludzie przywrócą państwu stabilność, sprawność i świetność minioną wraz z epoką cesarstwa. Tępy rzeźnik Watzek, uganiający się z nożem za niewierną połowicą, jest święcie przekonany, że Hitler zrobi porządek z całym łajdactwem tego świata. Z kolei inni muszą zginąć, bo są zbyt słabi, jak nieszczęsny samobójca, który wolał śmierć niż nędzę, jak ci wszyscy zbici, skopani przez nazistowskich bojówkarzy. Ludwik też pada pod ciosami umundurowanych osiłków, ale jeszcze raz się podnosi. Ma szansę wyjechać do Berlina, zatrudnić się w tamtejszej gazecie. Czarny obelisk, regularnie bezczeszczony przez pijanego feldfelba, też znajduje właściwsze miejsce. Chociaż nie wiadomo, czy nie jest to żart historii. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj