DZIECKO

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1999
• Premiera:
  2000. 02. 06
• Barwny, 65 min

Adaptacja dramatu bodaj najznakomitszego dziś dramaturga norweskiego, znanego także poza granicami - jego sztuki wystawiane są na wielu scenach europejskich, m.in. we Francji, Anglii, Szwajcarii, Finlandii, na Węgrzech. Wcześniej Jon Fosse (ur. 1959) dał się poznać jako poeta, prozaik, eseista, autor książek dla dzieci. Debiutował w 1983 r. powieścią "Raudt, svart" (Czerwone, czarne). Błyskotliwą karierę dramatopisarza rozpoczął w 1994 r. sztuką "Og aldari skal vi skiljast" (I nigdy się nie rozstaniemy) na Scenie Narodowej w Bergen. Ten i następny dramat "Namnet" (Imię) oraz kolejne jego sztuki (co roku premiera!) wniosły do teatru norweskiego nowy ton. Jak podkreślała krytyka, "jego teksty zawierają coś, co przemawia do czytelników, reżyserów i publiczności". "Dziecko" (1996) wchodzi w skład ukończonej w 1997 r. trylogii, dwie pozostałe części to "Mor og barn" (Matka i dziecko) i "Sonen" (Syn). Fosse pisze po nowonorwesku, czyli w drugim oficjalnym języku, odbieranym jednak przez większość Norwegów jako sztuczny. Pisze w charakterystyczny sposób - urywany, mieszając monolog wewnętrzny z kalekim dialogiem w postaci białego wiersza. Może dlatego język jego dramatów robi wrażenie "hiperrealistycznego", bardzo bliskiego mowie potocznej. Ten osobliwy język również pomaga autorowi opisać zmagania współczesnego człowieka z problemem braku kontaktu, niemożnością porozumienia się z innymi. Pomaga unaocznić widzom, że "istnieją rzeczy dosłownie nie do wysłowienia". Twórcy telewizyjnej adaptacji dramatu norweskiego autora przenieśli akcję w realia polskie, nieco też "odmłodzili" bohaterów. Agnieszka i Fryderyk mają po 25 lat, są mieszkańcami wielkomiejskiego blokowiska. W upalny dzień spotykają się na pustym przystanku autobusowym. Fryderyk "po ulicach szwenda się" (jak śpiewają z kolegami z grupy Kura), przysiada na ławce, popija piwo. Agnieszka zagaduje włóczęgę zbierającego butelki, próbuje nawiązać rozmowę z chłopakiem, który na chwilę zdejmuje słuchawki z uszu. Dziewczyna przyznaje się, że czasem specjalnie wychodzi z domu bez zapalniczki, aby mieć pretekst do zamienienia kilku słów z przypadkowo napotkanymi ludźmi. Po prostu wsiada do autobusu, jedzie do centrum, prosi o ogień. Tym razem Fryderyk wskakuje do autobusu razem z nią i towarzyszy jej przez cały czas. Wspólnie robią szalone zakupy w supermarkecie, jak dzieci dokazują na huśtawkach na placu zabaw, oglądając świat "postawiony na głowie". Zachodzą do kościoła, w którym Fryderyk nie był od lat. Pomiędzy młodymi rodzi się krucha więź, może nadzieja na wspólne życie. Zamieszkują razem. Z każdym dniem czują się sobie coraz bliżsi. Agnieszka prosi, by wyjechali z miasta, kiedy urodzi dziecko. Zresztą najważniejsze, że są ze sobą. Nieoczekiwanie młodych odwiedza matka Agnieszki - z kwiatami, zakupami, oklepanymi tekstami. Jej wtargnięcie do ich świata młodzi znoszą cierpliwie, prawie w milczeniu. Właściwie do tej rzeczywistości, w której żyją, nikt postronny nie ma dostępu. Ich związek mogą zniszczyć tylko oni sami - zazdrością, brakiem zaufania. Fryderyk obsesyjnie wypytuje Agnieszkę o "tego od butelek", który krąży pod oknami. Jednak nadal się kochają i jeszcze umieją odnaleźć drogę do siebie. Niespodziewanie życie stawia ich przed naprawdę ciężką próbą. Agnieszka trafia do szpitala. Być może trzeba będzie "zakończyć ciążę" natychmiast, dla ratowania życia matki. Może uda się uratować oboje, matkę i dziecko. Czasami się udaje, pociesza pielęgniarka. Fryderyk próbuje nieskładnie tłumaczyć, dlaczego tak ważne jest dla niego, by dziecko żyło, ale niełatwo to wyrazić, Tego, co najważniejsze, nie da się nazwać. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj