NIEBEZPIECZNY ZAKRĘT

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1995
• 75 min

"W przeciwieństwie do wielu współczesnych pisarzy zawsze uważałem i uważam, że powieści (i sztuki teatralne) powinny być rozrywką. Nie znaczy to jednak, jak wydają się sądzić niektórzy niemądrzy recenzenci, szczególnie w Ameryce, że powieści moje są rozrywką i niczym więcej. Jest w nich zawsze dużo społecznej krytyki, a także symboliki, zarówno w fabule, jak i postaciach (...) Zawsze piszę przede wszystkim po to, aby zabawić siebie samego, gdyż przecież to ja muszę spędzić mnóstwo czasu z książką, jestem więc za tym, aby to była przyjemność. Ale prawie zawsze mam przed sobą poważny cel" - tak sformułował swoje credo artystyczne John Boynton Priestley (1894-1984), angielski powieściopisarz, dramaturg i eseista, autor "po staroświecku" aktywny w różnych dziedzinach twórczości ("chociaż wiem, że w ciągu ostatnich 40 lat nie jest w modzie być wszechstronnym i płodnym"). Rozgłos przyniosły mu już wczesne powieści "The Good Campanion" i "Angel Pavement"; w Polsce znane są m.in. "Zaciemnienie w Gretley", dylogia "Poza miastem" i "Londyn", "Znaleziono, zgubiono, znaleziono". Z licznych sztuk Priestleya największą żywotność na światowych scenach zachował quasidetektywistyczny dramat "Pan inspektor przyszedł".
"Niebezpieczny zakręt" ("Dangerous Corner", 1932) to debiut dramaturgiczny pisarza, entuzjastycznie przyjęty przez publiczność doceniającą dobre dialogi, wyczucie sceny i lekko cyniczny humor Priestleya, który chroni go przed moralizowaniem. Misterna intryga obyczajowo-kryminalna rozwija się tu na zasadzie łańcucha - jego poszczególne ogniwa stanowią wydarzenia przywoływane przez obecnych w salonie gości. To eleganckie towarzystwo, które autor przedstawia poprzez serię portretów psychologicznych, jest powiązane ze sobą na różne sposoby. I w tym tkwi siła socjety: wszelkie zdrady, kłamstwa, nawet zabójstwo, gdy wyjdą na jaw, pozostaną między swoimi. Trzeba tylko przestrzegać salonowych reguł gry, solidarności w grzechach i grzeszkach. Mówienie prawdy to rzecz równie mądra jak branie zakrętu z prędkością stu kilometrów na godzinę - tę opinię zdają się podzielać wszyscy zebrani w salonie Kaplanów. Przybyła z Londynu pisarka, panna Mockeridge, zachwycona "miłym gronem kochających się ludzi", niechcący dotyka bolesnego tematu, wspominając uroczego młodego człowieka, który przed rokiem popełnił samobójstwo. Właśnie do Marcina Kaplana należała papierośnica, od której zaczyna się zawiła seria pytań i coraz bardziej zaskakujących odpowiedzi. Okazuje się, że w dniu jego śmierci odwiedziły go w domku letniskowym Freda i Olwen, lecz ani bratowa, ani przyjaciółka rodziny nie wspominały o tym w śledztwie - dlaczego? Czy śmierć Marcina miała coś wspólnego z czekiem na 500 funtów, który zginął? Kto utwierdzał Roberta Kaplana w przekonaniu, że pieniądze zdefraudował jego brat, kto zasugerował to samo zmarłemu, kto i dlaczego szczuł obu Kaplanów przeciw sobie? Co naprawdę łączyło Marcina z Fredą, jej bratem Gordonem, ze śliczną Olwen, która teraz twierdzi, że podziwiany przez wszystkich mężczyzna złośliwość i okrucieństwo miał we krwi? Czy rzeczywiście zginął z własnej, czy z czyjejś ręki? Co łączyło pozostałe osoby dramatu z nim i ze sobą nawzajem? Ryzykując godzinę prawdy, bohaterowie godzą się odsłonić łańcuch oszustw i złudzeń, którymi żyli. Czy w efekcie zmienią cokolwiek w swoim życiu, czy też po prostu będą w przyszłości unikali niebezpiecznych zakrętów, oto jest pytanie. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj