FOTO-FINISZ

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1995
• Premiera:
  1996. 01. 15
• 92 min

"Jest to sztuka, której akcja toczy się równocześnie w czterech różnych epokach. Żadna z epok nie jest najważniejsza, chyba dopiero przy końcu. Nie są to sceny z przeszłości ani retrospekcja, ani antycypacja, ale jedno i drugie, albo ani jedno, ani drugie. Jest to sztuka o wybaczaniu, o wyrozumiałości i wreszcie o odwadze. I jeśli portret kobiety jest mało pochlebny, wiąże się to po trosze z moimi własnymi smutkami z owego czasu" - tak Peter Ustinov scharakteryzował "Foto-finisz" na kartach autobiografii "Mój drogi Ja". W tym dramacie zmierzył się z takimi problemami, jak nieuchronność przemijania i bezskuteczna walka człowieka z własnym losem, często toczącym się wbrew marzeniom i oczekiwaniom. Ustinov - znany reżyser, aktor (2 Oscary), pisarz, malarz i działacz UNICEF podjął tu również obrachunek z własnym życiem.
Głównym bohaterem sztuki jest Sam Kinsale - sędziwy, zniedołężniały pisarz, który u schyłku swych dni postanawia napisać autobiografię. W noc, kiedy przeprowadza generalny rachunek sumienia, przy jego łóżku pojawiają się różne postacie. Są wśród nich osoby dawno zmarłe, są i żywi, lecz młodsi o 20, 40, 60 lat, jest wreszcie...on sam. Ustinov tak pisze o swym bohaterze: "...wchodzi mężczyzna, otwiera ukrytą szufladę własnym kluczem, jest to on sam w wieku sześćdziesięciu lat. Mężczyzna ten chce uwieść dziewczynę z teatru rewiowego, niegodnym sposobem - bo przy pomocy naszyjnika od Cartiera wartego 700 funtów. Sam, mając osiemdziesiątkę, wie już, że tę przygodę przypłaci niemal śmiertelnym atakiem serca, ale ta świadomość w wieku lat sześćdziesięciu sprawia, że pragnie tej przygody z jeszcze większym uporem. Ukazuje się Sam czterdziestoletni, a potem Sam dwudziestoletni, a w akcie drugim nawet Sam - ojciec, który zmarł dość młodo. Teraz spotyka się ze swym bardzo starym synem w scenie, którą uważam za jedną z najlepszych ze wszystkich, jakie napisałem." "Foto-finisz" zrealizowano wykorzystując najnowsze techniczne możliwości telewizji. Dzięki nim grający w spektaklu aktorzy mogą odtwarzać po dwie, trzy role jednocześnie. Wymaga to wysokiego kunsztu, dużej wrażliwości i dyscypliny wewnętrznej, lecz ogromnie poszerza pole interpretacji i możliwości oddania wszelkich niuansów psychologicznych. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj