ŚWIĘTY JACEK

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1993
• Barwny, 55 min

Historyczna prawda o nim tonie w mroku dziejów. Żył na przełomie XII i XIII wieku, w czasach upadku wiary i wielkiego fermentu w łonie Kościoła, kiedy pierwsze zakony żebracze próbowały powrócić do pierwotnego chrześcijaństwa. Wtedy to św. Dominik utworzył w Tuluzie zakon, z którego w 1217 roku rozesłał swych braci, by wędrując pieszo po Europie głosili wiarę słowem i świadectwem ubóstwa. Jacek Odrowąż miał 37 lat, był kanonikiem katedry wawelskiej, przed którym otwierała się kariera w hierarchii kościelnej, gdy przybył do Rzymu we wspaniałym orszaku swego stryja Iwa, biskupa krakowskiego. Właśnie wtedy w Wiecznym Mieście stał się świadkiem wskrzeszenia tragicznie zmarłego młodzieńca. Cudu tego dokonał św. Dominik. Pod wrażeniem jego świętości Jacek postanowił nie wracać do Krakowa ze stryjem, zrezygnować ze świetnej przyszłości w dostatku i zostać dominikaninem. Tak też uczynił. Udał się do klasztoru św. Sabiny, domu generalnego zakonu od czasów św. Dominika. Po kilku miesiącach wyruszył pieszo do ojczyzny. Nim do niej dotarł, założył klasztor we Fryzaku. Potem kolejne w Pradze i Ołomuńcu. Wreszcie - w Krakowie, skąd potem w swej misji ewangelizacyjnej udał się wschód, do Lwowa i do Kijowa, gdzie suchą nogą przeszedł Dniepr niosąc ocaloną figurę Matki Boskiej, po czym do dziś na dnie rzeki widnieje jasna smuga. Zmarł w Krakowie i został pochowany w założonym przez siebie klasztorze przy kościele św. Trójcy. W filmie młody dominikanin z tego klasztoru wyrusza śladem św. Jacka, by dokładnie poznać jego życie i zrozumieć istotę misji. Wyrusza autostopem. Dociera najpierw do góralskiego domu w Tatrach, gdzie rozmawia o fundatorze swego zakonu z prof. Jerzym Kłoczowskim. Potem udaje się do Tuluzy i dalej. Towarzyszy mu piękna muzyka Hildegardy z Bingen. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Varia

pokaż