OLIVIER, OLIVIER

• Film fabularny
• Produkcja:
  Francja
• Rok produkcji:
  1991
• Barwny, 104 min

Pierwszy w pełni francuski film Agnieszki Holland, reżyserki tworzącej od 1981 r. także na Zachodzie.
Na francuskiej prowincji, w dużym wiejskim domu mieszka rodzina Duvalów. Serge jest miejscowym weterynarzem, jego żona Elisabeth zajmuje się domem i wychowuje dwoje dzieci - Nadine i młodszego, 9-letniego Oliviera, który jest jej "oczkiem w głowie". Wrażliwy, delikatny chłopiec dobrze się zresztą czuje w roli rozpieszczanego maleństwa. Dzieci przyjaźnią się ze sobą, choć we wspólnych zabawach prowodyrem jest zawsze Nadine. Pewnego dnia Olivier wyjeżdża rowerem, by zawieźć obiad swej chorej babci i już nie wraca. Nie wiadomo, czy chłopiec uciekł, został porwany, czy padł ofiarą morderstwa. Wielodniowe poszukiwania nie przynoszą żadnych rezultatów. Zrozpaczona matka jest bliska obłędu. Nieszczęście doprowadza do rozbicia rodziny. Serge decyduje się skorzystać z oferty pracy w Afryce, zostawiając we Francji żonę i córkę, która nie rozumie jego postępowania. Po jego wyjeździe kobietom pomaga Marcel, młody wieśniak, który jako ostatni widział Oliviera. Inspektor Druot, który prowadził śledztwo w sprawie zaginięcia chłopca, zostaje przeniesiony służbowo do stolicy. Przed wyjazdem zapewnia jednak Elisabeth, że nigdy nie zapomni o tym wydarzeniu. Mimo upływu czasu Elisabeth wierzy, że jej syn żyje i kiedyś się odnajdzie. Mija sześć lat. Pewnego dnia Druot aresztuje w Paryżu 15-letniego przestępcę, zarazem złodzieja i męską prostytutkę. Chłopak z wyglądu i zachowania przypomina mu Oliviera. Wezwana pani Duval także rozpoznaje w nim syna, a nastolatek niczemu nie zaprzecza. Utracone szczęście rodzinne na nowo zaczyna gościć w domu Duvalów. Nieprzytomna z radości Elisabeth otacza chłopca troskliwą opieką, z Afryki wraca ojciec z prezentami. Jedynie Nadine zachowuje rezerwę wobec nawróconego "syna marnotrawnego", ale i ona daje się w końcu przekonać, że przybysz z Paryża jest jej bratem. Pewnego razu Olivier widzi przypadkowo, jak Marcel gwałci kilkuletniego chłopca z sąsiedztwa. Zawiadamia o tym inspektora Druota przyznając się jednocześnie, że nie jest prawdziwym Olivierem.
Pomysł realizacji "Oliviera, Oliviera" zrodził się w 1984 r., kiedy to Agnieszka Holland znalazła w prasie wzmiankę o nieszczęściu, jakie wydarzyło się w jakimś francuskim miasteczku. Prawdziwość wydarzeń nie ma tu jednak większego znaczenia, stanowiła jedynie pretekst do zrealizowania współczesnego filmu o tematyce rodzinnej, do poruszenia kwestii odwiecznego konfliktu pokoleń, niemożności wypełniania przez rodziców ich roli, braku zrozumienia między najbliższymi sobie osobami, nieumiejętności przystosowania się do nieszczęścia. Między członkami rodziny Duvalów istnieje bowiem cały czas wyczuwalne napięcie - wszyscy wszystkich kochają, a zarazem prowadzą ze sobą dziwną grę pełną dwuznaczności. Tajemnica tej rodziny nie zostaje do końca ujawniona nawet wówczas, gdy znane są już wszystkie fakty. W ukazaniu niezwykłej atmosfery domu Duvalów ogromny udział miały zdjęcia Bernarda Zitzermanna i wspaniała muzyka Zbigniewa Preisnera.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj