LEŚNE LICHO

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1997
• Premiera:
  1998. 01. 16
• 39 min

Poetycka baśń o samotności i przyjaźni, ciekawości świata i potrzebie bycia razem - w ciekawej, pobudzającej wyobraźnię inscenizacji. Leśne Licho żyje sobie w lesie, wszystko obserwuje i spisuje kronikę. Nie różni się niczym od innych stworzeń, podobnie wygląda i tak samo odczuwa smutek czy radość. Spotykając się z różnymi postaciami, coraz lepiej poznaje siebie i coraz mocniej pragnie znaleźć przyjaciela, stać się cząstką leśnej społeczności. Wreszcie wyrusza w drogę, by szukać kogoś bliskiego. Przy okazji Leśne Licho wiele się uczy, przede wszystkim zaczyna rozumieć, kogo można nazwać przyjacielem. Ptak podpowiada, że komuś takiemu można zaufać, tzn. uwierzyć, że nigdy nie użyje przeciwko nam siły, niekoniecznie fizycznej, nawet jeśli w jakiejś dziedzinie będzie mocniejszy. Bujający się na gałęzi Topolowy Puch zwraca uwagę, że przyjaciele powinni wiele o sobie wiedzieć, być blisko siebie, co nie oznacza, że wartość ma tylko to, co można mieć stale. Mądry Król Mchów przypomina, że nie wystarczy sama obecność drugiej osoby, to musi być ktoś, kto chce być przyjacielem - przyjaźń trzeba umieć dawać, aby móc ją zatrzymać. Poczciwe, naiwne, szczere Leśne Licho, narażając się na wiele niebezpieczeństw, zgodnie ze światłymi wskazówkami nawiązuje wciąż nowe kontakty, nie zawsze udane. Nie chce kolegować się ze Smutkiem, choć trochę mu współczuje, że wszyscy go przepędzają. Sprzecza się z Błędnym Ognikiem, nie rozumiejąc, jak można "po nic" robić coś złego, sprowadzać ludzi na manowce. Odgania zwątpienie, wierząc, że dzisiaj będzie lepsze od wczoraj. Wreszcie na horyzoncie pojawia się roześmiane Ni-To-Ni-Owo w dziewczęcej postaci. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj