IDIOTKA NA NIBY

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1997
• Premiera:
  1997. 12. 12
• 23 min

"Idiotka na niby" to przewrotna i pełna wdzięku komedia, ukazująca relatywność ludzkich ocen i nieprzewidywalność życia. Akcja sztuki toczy się współcześnie. Do szefa pewnego biura zgłasza się kobieta, szukająca posady sekretarki. W toku rozmowy okazuje się, że kandydatka nie posiada żadnych kwalifikacji, mało: jest wręcz nieprawdopodobnie głupia. Cóż jednak z tego, skoro potrafi wykorzystać miękkie serce swego interlokutora. Umiejętnie wzbudzając w nim litość sprawia, że biznesmen jest coraz mniej pewien, czy powinien wyrzucić swego gościa za drzwi. Za wyrozumiałość i wrażliwość spotka go jednak sroga kara... Tę samą scenę powtarzają dzieci. Gripari pokazuje w ten sposób, jak interpretują oni świat swoich rodziców. Wykorzystując dziecięcą spontaniczność i naturalność demaskuje sztuczność, obłudę i nieszczerość relacji między dorosłymi. Owa sztuczność dotyczy zresztą także samego teatru, który przecież - nomen omen - nosi miano sztuki. W spektaklu Witolda Adamka rozmowa szefa z kandydatką na sekretarkę nie stwarza iluzji rzeczywistości. Reżyser, wierny sugestiom autora, igra z przyzwyczajeniami widzów. Odważnie obnaża "niepoetyczne" kulisy przedstawienia: surowy "pejzaż" telewizyjnego studia; kamery; splątane kable; ekrany, na których można obejrzeć nakręcone przed chwilą sceny. Świetnie uwypukla zmiany w zachowaniu dorosłych aktorów. Jeszcze przed momentem "człowiek interesu" i "kandydatka na sekretarkę", teraz para przyjaciół żartobliwie komentująca pracę własną i swych dziecięcych "odpowiedników". Wrażenie sztuczności potęguje się. Widz traci pewność, czy "akcja" za kulisami spektaklu również nie jest rodzajem gry. Nawiązując do tytułu można rzec, że wszystko dzieje się tu na niby. Teatr jest udawaniem, życie jest udawaniem. A gdzie prawda? [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj