DWA TELEFONY

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1997
• Premiera:
  1997. 07. 19
• Barwny, 14 min

Premierowa inscenizacja miniatury teatralnej, ukazującej w krzywym zwierciadle paradoksalny wpływ techniki na porozumienie między ludźmi. Dzięki nowym wynalazkom, zamiast lepsze i dokładniejsze, staje się ono coraz trudniejsze, jeśli w ogóle możliwe. W sztuce Garipariego tak naprawdę nie rozmawiają ze sobą ludzie, lecz telefony. Ona i on siedzą naprzeciw siebie w bliżej nieokreślonym biurze i mówią do słuchawek. Strzępy zdań, znaczące mruknięcia, wymowne chrząkania, urzędowy slang, intymne zdrobnienia i spieszczenia tworzą groteskowy "obraz" międzyludzkiego porozumienia za pośrednictwem coraz doskonalszej techniki. Ludzie mówią tu do maszyn, a maszyny do ludzi. Jeśli człowiek odzywa się do człowieka to tylko komentując to, co tamten powiedział przez telefon. Tak powstaje komunikacyjny szum, pełen niedomówień, nieporozumień, informacyjnego chaosu. Giną w nim uczucia i prawdziwe więzi międzyludzkie. Ginie wrażliwość i wyobraźnia. W finale Garipari pokazuje, że człowiek przez nadmierne obcowanie z techniką staje się do niej podobny. Jego zasób słów, pytań i odpowiedzi ulega redukcji. W końcu posługuje się tylko szablonowymi zwrotami. Nie jest w stanie inaczej wyrazić swoich myśli. W sferze fabularnej miniatura francuskiego dramaturga składa się z ciągu luźnych scenek. W każdej naprzeciw siebie siedzi kobieta i mężczyzna, rozmawiając przez telefon. Akcja zaczyna się w momencie, gdy wynalazek Alexandra Grahama Bella dopiero wkracza w ludzkie życie. Jego "młodość" podkreśla wiek bohaterów, granych przez dzieci. Później, stopniowo, wraz z doskonaleniem się telefonu, starzeją się bohaterowie sztuki. W ostatniej scenie dwoje dojrzałych ludzi posługuje się już nowoczesnymi "komórkami". [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj

Varia

pokaż