FIGLARNA TELEWIZJA I WRÓŻKA Z KRANU

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1996
• Premiera:
  1996. 12. 29

Przewrotne poczucie humoru francuskiego autora ujawniło się w tej sztuce szczególnie wyraziście. Pierre Gripari (1925-90), znany w Polsce m.in. z prezentowanych w Teatrze TV jednoaktówek "Osioł" i "Anioł" oraz wcześniejszych spektakli telewizyjnego Teatru dla Dzieci "W sprawie ogłoszenia" i "Inspektor Psina", znajdował zawsze najwdzięczniejszą, najwierniejszą publiczność właśnie wśród dzieci. Może dlatego, że umiał spojrzeć na życie i ludzi ich oczami. W "Figlarnej Telewizji" również staje po ich stronie. Tworząc groteskową wizję rzeczywistości - odrealnioną, ale mającą w sobie wiele życiowej prawdy - poddaje karykaturalnemu przetworzeniu przede wszystkim świat dorosłych, ich sposób bycia, mentalność, życie rodzinne, nawet program telewizyjny. Spektakl do oglądania rodzinnego, oprawiony dobrą muzyką (piosenkę "Figlarny rock'n'roll" śpiewa Ryszard Wagner), zyskał interesujący kształt plastyczny - ostre zestawienia barw kostiumów i wnętrz również służą podkreśleniu dysharmonii form i deformacji świata.
Rodzice "żółci" przybierają "artystyczne" pozy, wciąż pochłonięci lekturą prasy nie mają głowy, by zajmować się córeczką. Znudzona Urszulka łaskocze panią z telewizora w nos, pakuje jej palec do oka, aż rozeźlona spikerka, zwracając się wprost do dziewczynki, obiecuje dać jej porządną nauczkę. Ingerencja spersonifikowanej Telewizji w życie rodziny ma jednak całkiem nieoczekiwany przebieg. Tymczasem w mieszkaniu obok rodzice "pomarańczowi" sprowadzają na pomoc tajemniczego hydraulika. Ich córkom przydarzyła się przedziwna przygoda. Starsza, niegrzeczna Martynka dostała od Wróżki mieszkającej w kranie niezwykły dar - po każdym wypowiedzianym słowie wypadała z jej ust perła. Tata i mama, rychło odkryli, że perła jest tym większa, im brzydsze słowo ich córka mówiła, więc zakazali jej surowo używania jakichkolwiek przyzwoitych wyrazów. Gdy Martynka odeszła w świat z rockandrollowym łobuzem, spróbowali podstępem zmusić dobrą, grzeczną Marysię, aby poszła w ślady siostry. Jednak układną dziewczynkę Wróżka obdarzyła paskudnym prezentem - po każdym słowie z jej ust wypadały żmije. Dopiero interwencja hydraulika, który okazał się Czarodziejem-inspektorem, pomogła zlikwidować cały ten baśniowy bałagan. Czy za pomocą jednego magicznego zabiegu można uładzić świat postawiony na głowie? Finałowa piosenka daje na to pytanie przekorną odpowiedź. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj