WOJNA KRESKÓWEK

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1999
• Premiera:
  2000. 02. 28
• Barwny, 49 min
  
  W spektaklu wykorzystano utwory: "Pętla" Jana Jangi Tomaszewskiego, "Barbie Girl" Aquy, "Sweet Air" Mladena Franko, "La Belle Epoque, "Air", "Nocturne" Helmuta Ockenfelsa i "Cagła" Michała Lorenca.

Podstawą spektaklu stał się scenariusz pt. "Na niby", autorstwa Andrzeja Lenartowskiego (ur.1949), poety (zbiory "Umarła podróż", "Rozkład"), prozaika (powieść "Wolny strzelec"), scenarzysty filmowego i dramatopisarza ("Mistrz ceremonii", "Spotkamy się w Jerozolimie", "Opowieści wigilijne").
"Wojna kreskówek" rozgrywa się współcześnie, w prowincjonalnym mieście, wśród dzieci miejscowych notabli. Akcja toczy się przemiennie w dwóch planach. Pierwszy stanowią rozmowy psychologa z młodocianymi przestępcami, osadzonymi w zakładzie poprawczym za zabicie kolegi. Plan drugi tworzą sceny retrospektywne z życia tych młodych ludzi. Rocky, Barbie, Maminek i kręcący się zawsze w pobliżu "bananowej młodzieży" Gamoń postanawiają nakręcić film nową kamerą wideo, którą Rocky dostał właśnie na urodziny od ojca. Współczesny film, ich zdaniem, musi mieć dobry scenariusz, wartką akcję i przynajmniej jedną scenę zabójstwa. Na ofiarę zgodnie typują Gamonia, nie pasującego do ich grona syna woźnej. Po długich przygotowaniach rozpoczynają kręcenie zdjęć. Broń użyta w filmie niespodziewanie wypala i Gamoń, który w finale miał być zabity "na niby", umiera naprawdę. Dlaczego doszło do tragedii, jak to było możliwe - to pytanie nurtuje wszystkich. Spektakl jest smutnym portretem zbiorowym sfrustrowanej młodzieży, głęboko samotnej i szukającej rozwiązania swoich życiowych problemów w wyimaginowanym świecie kina.
Wszystko mu dałam, co najlepsze, jest taki inteligentny, wykształcony, przecież musiał mieć jakiś powód, by zabić - matka Maminka zadręcza się pytaniami bez odpowiedzi. Dyrektorka szkoły, poza tym znana pisarka, osoba oddana młodzieży, ceniona i wyróżniana za osiągnięcia w pracy, chce wiedzieć, dlaczego właśnie jej syn skończył w poprawczaku. Zgadza się, by młody, ambitny psycholog poszukał odpowiedzi na to pytanie. W rozmowie z chłopakiem powracają sceny z przeszłości. Pani dyrektor prowadzi próbę teatrzyku szkolnego, Barbie uwodzi Maminka, pod dom podjeżdża nowym, drogim samochodem Rocky. Razem błaznują, obmyślają scenariusze, które można by zrealizować nowiutką kamerą Rocky'ego. Gamoń opowiada bajkę o kreskówce, która się zbuntowała. Dyrektorka jest zła, że przyczepił się do jej syna i gości, dziad jeden. Równie arogancko odzywa się do matki chłopca, szkolnej woźnej, sprzątającej także u niej w domu. Co prawda, nikt specjalnie nie przejmuje się tym, co mówi "Stuknięta w kapturek", jak nazywają swoją dyrektorkę wychowankowie.
Kolejne spotkanie grupki przyjaciół odbywa się w domu Rocky'ego, właściwie - rezydencji jego ojca gangstera. Krystalizuje się idea filmu, który mają kręcić. I staje się coraz bardziej oczywiste, że Gamoń ze swoją "zbuntowaną kreskówką", z niechęcią wobec bezwzględnego Kilera i sztucznej w każdym calu Barbie - nie pasuje do ich bajki. Niespodziewanie wraca ojciec w towarzystwie uzbrojonego ochroniarza. W każdym słowie i geście demonstruje brutalność i chamstwo. Gdy syn zwraca się do niego z prośbą, spotyka się z zarzutem, że jest za miękki ("nie proś, ciebie mają prosić") i płaczliwy jak matka. Wstydząc się za ojca, Rocky podąża za przyjaciółmi, których gangster wyrzuca ze swej pilnie strzeżonej willi. Młodzi znajdują gościnę u Barbie. Rodziców jak zwykle nie ma w domu. Matka najpewniej znów pobiegła do siłowni, ojciec policjant pracuje i odnosi sukcesy. Barbie jako jedyna jest gotowa serio współpracować z psychologiem. Wciąż pamięta tamten głupi uśmiech Gamonia i krew. Kiedy padł strzał, Rocky wrzeszczał jak opętany: więcej ketchupu!- ale to była prawdziwa krew. Jednak psycholog nie chce słyszeć o żadnych uwolnionych demonach. Nie ma czasu, musi pędzić do innych. Zresztą już sformułował diagnozę. Dzisiejsze dzieci oglądają za dużo scen przemocy w telewizji i w grach komputerowych, później życie miesza im się z fikcją. Matka Maminka przyjmuje orzeczenie specjalisty z wyraźną ulgą. Trochę obawiała się, że może ponosić część winy - ona, inni rodzice, inni dorośli. A to tylko komputery, telewizja - Bogu dzięki... [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj