DRUGA PUŁAPKA MIŁOŚCI

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1991
• Premiera:
  1991. 05. 12
• Barwny, 67 min

Kameralna komedia mistrza Marivaux, "przedstawiona po raz pierwszy przez zwyczajnych aktorów francuskich Króla Imci w miesiącu grudniu 1727, w Paryżu". Prezentowany dziś spektakl jest telewizyjną wersją reżyserskiego debiutu Tomasza Dutkiewicza, absolwenta wydziałów aktorskiego i reżyserskiego warszawskiej PWST oraz polonistyki i religioznawstwa UW, związanego z różnymi scenami w Polsce. "Drugą pułapkę miłości", mniej znaną sztukę autora słynnych "Igraszek trafu i miłości" czy "Pułapki miłości", młody reżyser wystawił na deskach warszawskiego Teatru Współczesnego. Subtelna, dowcipna komedia francuskiego mistrza dialogu rozgrywa się w domu pięknej Margrabiny, młodej wdowy. O jej względy dyskretnie zabiegają Hrabia i Kawaler. Głodne miłości serca biją żwawo, ale dotychczasowe życiowe doświadczenia nakazują bohaterom ostrożność. Obserwują się więc nawzajem, badają, zastawiają sidła, próbując rozszyfrować prawdziwe zamiary i uczucia partnera. Jak twierdzi rezolutna służąca Lizetka, Margrabina nigdy jeszcze nie wyglądała tak kwitnąco, mimo że nadal cierpi i opłakuje śmierć męża. Wojtuś, zaufany sługa Kawalera, w imieniu swego pana prosi damę o chwilę rozmowy. Kawaler również pogrążony jest w bólu po stracie ukochanej, bowiem jego cudna Aniela, uciekając przed okrutnymi rozkazami ojca despoty, złożyła śluby, których rozerwać się nie da. Zawiedziony wielbiciel błaga Margrabinę, udającą się niebawem na wieś w pobliżu miejsca, gdzie przebywa Aniela, aby przekazała dziewczynie list pożegnalny. Jednocześnie prosi o pozwolenie widywania wdowy po zmarłym przyjacielu - oboje zranieni, mogliby czasami użalić się nad sobą i wzajemnie wspierać. Wzruszona Margrabina rezygnuje z wyjazdu, gotowa przyjmować w swoim domu uroczego gościa. Z nadarzającej się okazji pragnie także skorzystać Hrabia, od dawna adorujący owdowiałą damę, choć ona ledwie cierpi jego obecność. Prosi Kawalera o wstawiennictwo. Młody człowiek, nieco rozczarowany postawą niewiasty, którą sam umieścił na piedestale, godzi się pośredniczyć w konkurach, chociaż jest mu to nie w smak. W dodatku Wojtuś radzi swemu panu, aby sam zakrzątnął się wokół pani bogatej, młodej i ładnej, bo lepszej partii nie znajdzie. Z kolei Lizetka przychylniejszym okiem spogląda na Hrabiego. Oboje służący zaczynają po swojemu pomagać losowi. Dowiedziawszy się o knowaniach Lizetki i jej przyjaciela, Margrabina wpada w gniew. Wprawdzie jest i chce pozostać wdową, więc absolutnie nie zamierza z nikim się wiązać, ale oburza ją wiadomość, że Kawaler ją odtrącił - "pewne rzeczy są zawsze niemiłe dla kobiety". Stara się osobiście wyjaśnić motywy tak niegodnego zachowania. Z pełnego podtekstów i paradoksów dialogu wynika niezbicie, że "prawdziwa przyjaźń pragnie żyć poświęceniem". Margrabina jest gotowa do poświęceń, obiecuje nieść pociechę Kawalerowi. On zapewnia, że z jego strony mogłoby jej grozić tylko jedno niebezpieczeństwo, obawia się bowiem, aby jego przyjaźń nie stała się rychło miłością. To stanowczo nie podoba się Hrabiemu. Obmyśla nowy podstęp, wprawdzie dość pospolity, lecz rzadko chybiający celu. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj