MIŁOŚĆ - TO TAKIE PROSTE

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1999
• Premiera:
  2000. 01. 16
• Barwny, 62 min

Lars Noren debiutował jako poeta 36 lat temu. Początkowo jego wiersze szokowały gwałtownością obrazowania, obsesyjnie powracającym motywem śmierci oraz perwersyjnym, sadystycznie zabarwionym erotyzmem. W kolejnych tomikach Noren coraz częściej rezygnował z mrocznej tematyki na rzecz zabaw z językiem i badania granic jego logiczności. Wreszcie zupełnie odszedł od poezji i zajął się pisaniem sztuk. Odniósł na tym polu spory sukces. Obecnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych, oprócz P.O. Enquista, współczesnych dramaturgów skandynawskich. Wiele jego tekstów, w tym "Książęcy pochlebca", "Mieć odwagę zabić", "Noc jest matką dnia", "Cisza", zyskało rozgłos w całej Europie. Zarówno pod względem tematyki, jak i stylu Noren ma wiele wspólnego ze swymi wielkimi poprzednikami - Augustem Strindbergiem i Henrykiem Ibsenem. Nie brak w jego sztukach konfliktów moralnych, nie brak bohaterów psychicznie okaleczonych i zadających ból innym. Zwykle ukazuje ich Noren w banalnych, codziennych sytuacjach. Dialogi, pozornie nieznaczące i stereotypowe, stopniowo odsłaniają powikłaną psychikę postaci, niemal niedostrzegalnie budują sieć emocjonalnych napięć między nimi. Ulubione tematy Norena to konflikty rodzinne, często rozpaczliwe próby poszukiwania utraconego poczucia bezpieczeństwa, zagubienie człowieka we współczesnym świecie.
"Miłość - to takie proste" nawiązuje do głośnego utworu Edwarda Albeego "Kto się boi Wirginii Woolf?" Podobnie jak tam, tak u Norena osią fabularną sztuki jest spotkanie dwu par małżeńskich. Alma i Robert to aktorzy w średnim wieku. Mają piękny, dostatni dom. Ona jest gwiazdą, pewną siebie, momentami agresywną i arogancką, świadomą swej ciągle niewygasłej urody i sex- appealu. On, choć pozostaje w cieniu żony, jest co najmniej równie utalentowany. Zawodowe frustracje i chorobliwą zazdrość o Almę próbuje zagłuszać alkoholem. Ich goście to młode małżeństwo - dobrze prosperujący psychoanalityk Jonas i Hedda, niespełniona aktorka. Wspólny wieczór wypełnia im konwersacja i pijaństwo. Początkowo dość beztroska atmosfera spotkania pomału przeobraża się w duszny koszmar. Bohaterowie wyzbywają się towarzyskich hamulców i z ekshibicjonistycznym zacietrzewieniem ujawniają wstydliwe, małżeńskie tajemnice. Ich wzajemne relacje stają się coraz bardziej brutalne i perfidne. Raniąc swoich partnerów, jednocześnie rozdrapują własne, wewnętrzne blizny. W toku tej bezwzględnej gry zacierają się granice między dobrem a złem, każdy z bohaterów ukazuje wiele twarzy, z których jedne budzą niechęć, inne zaś współczucie i zrozumienie. Niestety, całonocna, bezpardonowa psychodrama nikomu nie przynosi wewnętrznego oczyszczenia ani ulgi. Wręcz przeciwnie, kończy się tragedią. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj