AGNES

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  2001
• Premiera:
  2001. 01. 21
• Barwny, 70 min

Telewizyjna adaptacja współczesnej sztuki, poruszającej drastyczny probem seksualnego molestowania dzieci. Autorka Catherine Anne (ur. 1960), francuska aktorka i dramatopisarka, debiutowała w 1987 r. dramatem "Une annee sans ete" (Rok bez lata). Sztukę zatytułowaną "Agnes" napisała w 1993 r. Przestrzeń dramatu stanowi subiektywne widzenie wspomnień i przeżyć bohaterki. Agnes, młoda adwokatka, opowiada historię swojego życia. Gdy próbuje uporządkować wspomnienia, w głowie zawsze ma zamęt. Nie wie nawet, czy chodzi o nią, czy może o kogoś innego. Ale to właśnie ona, nikt inny, przez całe życie próbuje się wyzwolić z tego koszmaru. Widzi siebie dwunastoletnią i ojca, który próbuje zbadać, czy zaprzyjaźniony kolega nic jej nie zrobił. Słyszy słowa matki, która poleca jej być posłuszną ojcu, a potem wypytuje córkę, dlaczego wszystko ją boli i skąd się wzięły krwawe plamy na koszuli. Pamięta tamtego podlotka, cierpiącego, przestraszonego, tak okropnie zawiedzionego, czekającego już tylko na śmierć. Wydana na pastwę ojca mała dziewczynka czuje, że jest wyklęta. Milczy. Pierre, kolega z kancelarii adwokackiej, nie może pojąć, dlaczego nie znalazła nikogo, kto udzieliłby jej pomocy, zrozumiał sygnały, które wysyłała. Dorosła Agnes tłumaczy, że matka nigdy nie miała wpływu na nic, liczył się tylko ojciec. Madeleine nie umiała zadbać nawet o siebie. Gdy raz próbowała się wyrwać z piekła, zażądała rozwodu, mąż porwał 3-letnią wówczas Agnes, zabarykadował się z nią w samochodzie i groził, że zabije dziecko i siebie. Sponiewierana kobieta nauczyła się skrywać swój ból, dławić krzyk rozpaczy - i znajdować słowa rozgrzeszenia dla męża. Tak jak Babka, która zawsze umiała go wytłumaczyć. Siostra matki, Helene, "wielka pani profesor", jak ironicznie mówił ojciec, znająca świetnie kraje podzwrotnikowe i bez mała cały świat, także się nie domyśla, co dzieje się w najbliższej rodzinie i dlaczego Agnes chciałaby zamieszkać u ciotki na stałe. Ludovic, adoptowany syn Helene, taki cierpliwy i oddany, również nie rozumie, dlaczego dziewczyna czuje się samotna, naznaczona, stracona. I pełna poczucia winy - za swoje milczenie, uległość, strach. Agnes obsesyjnie marzy o znalezieniu dowodu własnej niewinności. Potwierdzenia tego, że w jej losie nie ma niczego nadzwyczajnego, wszystkie dziewczynki muszą przez to przejść, jest to tajemny rytuał inicjacyjny, stare cywilizacyjne okrucieństwo. Nie może jednak wymazać z własnej pamięci gwałtu i kazirodztwa. Po przebytym poronieniu Agnes, "ta sama, która przez cztery lata była dziwką faceta będącego jej ojcem" decyduje się oddać sprawę do sądu. Poddaje się dochodzeniu, badaniom lekarskim, konfrontacji z ojcem. Jemu pomaga adwokat, ona jest w sądzie sama, pośród tylu mężczyzn. Potem ucieka z domu. Wyrzucona ze schroniska młodzieżowego za to, że co noc krzyczała przez sen, idzie do łóżka z każdym, bez wstydu i strachu, nie czując nic prócz wściekłej pokusy, żeby się odegrać. Wspomnienia zepchnięte w głąb pamięci, zakazane, wciąż ją dręczą. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj