MATKA I DZIECKO

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  2004
• Premiera:
  2005. 05. 23
• Barwny, 53 min

"Bardzo miło znowu cię widzieć. Tyle czasu minęło! Tak rzadko bywamy jednocześnie w tym samym miejscu. Ale teraz nareszcie jesteśmy razem. Co u ciebie, opowiadaj! W jakiej sprawie przyjechałeś?
Chłopak odpowiada monosylabami. Jest wyraźnie zakłopotany, spięty, zaskoczony spadającymi nań kaskadami matczynego słowotoku. Tak, tak, ta atrakcyjna kobieta jest matką młodzieńca. Jego dawno niewidzianą matką. Był jeszcze dzieckiem, kiedy opuściła wioskę na dalekiej Północy, w górach nad fiordem i wyjechała do Oslo. Tam ukończyła studia, znalazła dobrą pracę, odniosła zawodowy sukces. Pragnęła kim? zostać, nie chciała ugrzęznąć z dzieckiem na zapadłej prowincji. Była przecież taka młoda! To chyba zrozumiałe, trudno się temu dziwić. Prawda?
Matka pyta, ale nie słucha odpowiedzi, mówi, lecz nie potrafi porozumieć się z synem. To przybiera pozy uwodzicielskie, to znów traktuje młodego mężczyznę jak małe dziecko. Bo ona z nim nie rozmawia, ale próbuje się wytłumaczyć, usprawiedliwić, uzyskać od dziecka rozgrzeszenie za swoje czyny i zaniechania. Pozostawiła potrzebującego matczynego ciepła malucha pod opieką rodziców i uciekła do wielkiego miasta. Gdy babka zmarła, chłopcem zająć się musiał ojciec, gdyż matka nie była w stanie opuścić stolicy, porzucić pracy, zrezygnować z kariery. Nie mogła tego zrobić. Nie zrobiła. Teraz nie może sobie tego wybaczyć. A on nie potrafi wybaczyć matce jej matce.
Jon Fosse, urodzony w 1959 roku norweski poeta i prozaik, oraz autor książek dla dzieci, jako dramaturg debiutował sztuką "I nigdy się nie rozstaniemy". Potem opublikował kolejne utwory sceniczne, między innymi "Kto? kiedy? w końcu przyjdzie", "Dziecko", "Syn", "Letni dzień". Za "Imię" uhonorowany został w 1996 roku Nagrodą Ibsena, rok później otrzymał Nagrodę Aschehouga za całokształt twórczości. W "Matce i dziecku", kolejnym utworze poświęconym tematyce rodzinnej w poruszający sposób ukazuje dramat dwojga bohaterów, z racji więzów krwi najbliższych sobie osób, a przecież - z matczynego wyboru sprzed lat - tak odległych, poróżnionych, psychicznie okaleczonych, tak mocno potrzebujących Czy zdołają wzajemnie sobie pomóc, przybliżyć się do siebie, pokonać traumę, czy też za kolejną dekadę syn usłyszy już w drzwiach: "Bardzo miło znowu cię widzieć, co u ciebie, w jakiej sprawie przyjechałeś?" [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj