CICHO

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  2003
• Premiera:
  2004. 02. 22
• Barwny, 60 min

Mariusz Bieliński (rocznik 1968), autor opowiadań, scenarzysta, ukończył Studio Wokalno-Aktorskie w Gdyni. Rozpoczął następnie studia reżyserskie w warszawskiej Akademii Teatralnej. W 2002 r. jego sztuka "Cicho" otrzymała wyróżnienie I stopnia w Konkursie Dramaturgicznym, ogłoszonym przez Teatr Polski we Wrocławiu i miesięcznik "Dialog". W styczniu tego roku Jury II Konkursu na Napisanie Sztuki Współczesnej, ogłoszonego również przez wrocławski Teatr Polski i redakcję "Dialogu", przyznało wyróżnienie II stopnia Mariuszowi Bielińskiemu za "Między". Premiera "Cicho" odbyła się 28 marca 2003 r. w Teatrze Polskim. To kameralna, pełna skupienia i spokoju opowieść o budowaniu wartości i relacjach rodzinnych, o nieuchronnym przemijaniu, o śmierci. Zwraca uwagę ascetyczna, oszczędna scenografia, pozbawiona wizualnych atrakcji, za to wzmacniająca ciekawy dialog. Widz ogląda na ekranie jakby stare pożółkłe fotografie przedstawiające sceny z życia rodzinnego. Bohater siedzi na ławce kolejno ze wszystkimi członkami rodziny, prowadzi rozmowy o wszystkim, co dotyczy jego i jego bliskich. Zmieniają się nastroje, klimaty.
Autor "Cicho" czerpał inspirację do swojej sztuki z życia, z przeżyć, jakich prawdopodobnie doznajemy my wszyscy, tracąc kogoś bliskiego. Przedstawił pogmatwane sytuacje życiowe, zakręty ludzkiego losu, wprowadził chwilę zadumy i refleksji nad tym, co było i co będzie. Jego bohater, Marek, to współczesny trzydziestolatek, należy do kategorii ludzi niezdecydowanych, zagubionych w życiu, nie mogących znaleźć swego miejsca na ziemi. Jest młodym, wrażliwym człowiekiem, ukończył reżyserię. Nie ma sprecyzowanych planów na przyszłość, nie ma marzeń, nawet nie umie walczyć o miłość. Pokończył dobre szkoły, ale wciąż nigdzie nie pracuje na stałe, jakby nie zależało mu na sukcesie, karierze zawodowej. "...nie potrafię żyć, nie umiem. Nie wiem, czego się trzymać. Tu do was wrócić nie mogę - bo nie chcę, a tam - nie potrafię. Nie umiem" - ze skargą w głosie wyznaje matce.
Marek przyjeżdża na pogrzeb babci. Powrót do rodzinnego miasteczka, gdzie się urodził i dorastał, wywołuje falę wspomnień. Mężczyzna sięga pamięcią do minionych dni, do opowieści babci, która dużo mówiła o swojej młodości, czasach przedwojennych. Ile z tego zostało, czy to, co się robi, ma jakiś sens w życiu? Wszystko ma swój kres, wszystko przemija, każdy musi umrzeć. Takie wątpliwości dręczą bohatera. Jak było kiedyś? "Tylko babcia wie, jak było naprawdę". Ale jej już zabrakło. Ze strzępów pamięci wyłaniają się wspomnienia, dramat życia. Marek, jak dawniej, zasiądzie na ławeczce z babcią, by pogwarzyć, zastanowić się nad sensem istnienia. W tle przesuwają się obrazy - rozkwitłe drzewa wiśni, wprowadzające nastrój radości, błogości, spokoju. Ale nie wszystkie obrazy w życiu są równie optymistyczne i piękne. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj