W NASZYM DOMU

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1991
• Premiera:
  1991. 06. 10
• Barwny, 72 min

Stara, pięciopiętrowa warszawska kamienica z dwoma ramionami oficyn. Przedwojenne tynki, powojenne brudne liszaje, zacieki, łaty. Ogólnie szaro, brudno i bezpańsko. Jedyny żywy akcent w tym kamiennym świecie to rosnący w rogu podwórka wielki kasztan, zielony i zdrowy, choć też już nie najmłodszy. Jest zwykły poranek. Okna na podwórze otwierają się, ludzie wychodzą po zakupy, do pracy, dozorca krząta się przy swoich zajęciach. Normalny dom, jakich wiele jeszcze nie tylko w Warszawie. Kamera zagląda do kilku mieszkań. Młode małżeństwo z dzieckiem zajmuje maleńki, sublokatorski pokój. Są zmęczeni ciasnotą, prowizorką i ciągłym przymilaniem się gospodyni. Żadnej nadziei, żadnej perspektywy. Ich przyjaciele i znajomi nie znajdując swojego miejsca w kraju wyjeżdżają za granicę. Co oni mają zrobić?... Na innym piętrze - samotny wdowiec, emerytowany inżynier, budowniczy "socjalistycznej potęgi ekonomicznej". Po zawale stał się niepotrzebny, nawet nie bywa zapraszany na oficjalne uroczystości. Zapomniany... Piętro niżej schorowany staruszek, powstaniec warszawski. Życie poświęcił synowi, który wszedłszy w dorosłe życie, przestał interesować się losem ojca i gdyby nie sąsiedzi... Gdzieś jeszcze małżeństwo w średnim wieku: działaczka społeczna na rencie i mąż - lekarz. Córka po rozwodzie być może wróci do rodziców, wtedy trzeba będzie zająć się wnuczką i Anna nie wróci już do pracy. A tak bardzo ma już dosyć siedzenia w domu...
Kazimierz Karabasz, wybitny polski reżyser filmów dokumentalnych a także fabularnych i spektakli teatralnych, ma własny sposób opisywania świata. Obraca się w kręgu spraw codziennych, pokazując je metodą maksymalnie naturalną, reportażową. Nie szuka szczególnych bohaterów, o duszach artystów i wyraźnie literackich biografiach. Stara się odnaleźć ich na ulicy i zapisać najwierniej jak można ich prawdziwe problemy, rozterki, radości i bolączki. "Nawet jeśli są to postaci fikcyjne, ich przeżycia nie są wzięte z arsenału kilkudziesięciu wypróbowanych chwytów scenariuszowych, ale z życia - w całej jego złożoności: zaskakującego, pełnego sprzeczności, ciągle nie określonego do końca" - pisał Karabasz o swojej metodzie pracy w książce "Cierpliwe oko". Realizując własny scenariusz został wierny dokumentalnemu sposobowi zapisu. Plenerowe zdjęcia, drobiazgowa dbałość o realizm scenografii, języka i gry aktorów pomogą nam być może dostrzec problemy i ludzi, po których nasz wzrok ślizga się codziennie, na które wielokrotnie się gapimy, ale których nie potrafimy bądź nie chcemy zobaczyć. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj