PROSZĘ MNIE WYPUŚCIĆ

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1990
• Premiera:
  1991. 02. 14

W dziale rękopisów Biblioteki im. Lenina w Moskwie zachowały się kopie i brulionowe zapisy listów Michaiła Bułhakowa z lat 1929-38, skierowanych do rozmaitych wysokich instancji partyjnych i państwowych, zawierające dramatyczne prośby o pozwolenie na wyjazd z kraju, na emigrację. Bułhakow, w dzisiejszym rozumieniu tego słowa, dysydentem nie był, chociaż kto wie, czy nie wolałby dzielić jednoznacznie tragicznego losu wielu swoich kolegów. Nie był zesłany, nie zginął w czasie wielkich czystek, nie został nawet aresztowany. Dręczono go w sposób wysoce wyrafinowany, uderzając w miejsce najczulsze dla artysty - w twórczość pisarską. Wyniszczenie przebiegało metodycznie i brutalnie. Przez wiele lat nie pozwolono na wydrukowanie ani jednej linijki tekstu, nie wystawiano jego dramatów (a jeżeli nawet podejmowano takie próby, to natychmiast zdejmowano sztuki z afisza), nie pozwalano na pracę w teatrze. Bez środków do życia, bezustannie zwodzony, trzymany w niepewności, wyszydzany - walczył mozolnie i z determinacją o prawo do publicznego istnienia. Kiedy już nie mógł wytrzymać, uznając, że dalsza walka nie ma sensu, chciał wyjechać. Wysyłał listy do władz, prośby, monity i błaganie o pozwolenie na opuszczenie kraju, na krótki chociażby oddech. Listy najczęściej pozostawały bez odpowiedzi. Załamany Bułhakow pisał - "...proszę Radziecki Rząd by postąpił ze mną jak uzna za stosowne, byleby jakoś postąpił". Oczywiście nigdy i nigdzie nie wyjechał. Monodram Bronisława Wrocławskiego, nagrodzony na toruńskim Festiwalu Teatru Jednego Aktora, próbuje w teatralnej inscenizacji odnaleźć ekwiwalent dla stylistycznych dysonansów, składniowych dziwactw, pokrętnych myśli tak obcych "nieskazitelnemu" językowi utworów pisarza, a będących świadectwem tragedii człowieka. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj