POLOWANIE NA KACZKI

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1991
• Premiera:
  1991. 12. 30

Aleksander Wampiłow miał zaledwie trzydzieści pięć lat, kiedy tragiczna śmierć przerwała jego ciekawie zapowiadającą się drogę twórczą. Niewiele po sobie pozostawił: tylko cztery pełne dramaty i kilka jednoaktówek. "Tragiczne groteski" - tak bywa określany specyficzny gatunek tych tekstów - rozgrywają się w prowincjonalnej scenerii przedmieść i miasteczek. Tam, gdzie nie można ukryć się w tłumie. Szare, nijakie, pozbawione wszelkich barw tło codzienności sprawia, że ludzi widzi się wyraźniej. Nawet tych na pierwszy rzut oka niepozornych, nie zajmujących ważnych stanowisk, nie wyróżniających się wybitnymi zdolnościami. Ale przecież także ci ludzie poszukują dramatycznie odpowiedzi na czechowowskie pytania: jak żyć? jak kochać? po co marzyć? Tych właśnie ludzi Wampiłow uczynił bohaterami swoich utworów.
Akcja Polowania na kaczki toczy się na dwóch planach. Pierwszy to zmagania Ziłowa z własną słabością, melancholią, ociężałością - uczuciami szczególnie dokuczliwymi po fatalnym w skutkach przepiciu, a spotęgowanymi dodatkowo przez wieniec pogrzebowy przysłany przez dowcipnych kolegów. Plan drugi to wspomnienia Ziłowa z ostatnich miesięcy, uświadamiające mu logicznie i dobitnie, że "jego życie zostało przegrane". Jeden plan nakłada się na drugi, oba się mieszają, przenikają. Zwykła bezczelność, ironia i spokój Ziłowa zmieniają się w rozdygotanie, ból, rozpacz, doprowadzając do próby popełnienia samobójstwa. Żona odeszła, kochanka wyjechała, w pracy sytuacja tragiczna. Nie ma po co żyć. Chyba, że polowanie na kaczki, o którym cały rok marzył, przyniesie odrodzenie jego zagubionej, ginącej duszy". [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj