DZIŚ SĄ MOJE URODZINY

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1991
• Premiera:
  1992. 04. 09
• Barwny, 78 min
  
  W spektaklu wykorzystano następujące utwory muzyczne: Tango della Rose (Bottero), Ludowa melodia żydowska ze spektaklu "Dalla sabbia, dal tempo" Moni Ovada, "Poluszko pole" L. Knipper, V. Grousse w wyk. Chóru Aleksandrowa, "La Belle Helene" J. Ofenbacha, Kwartet smyczkowy op. 76 J. Haydna, Eroica, II część L. van Beethovena. Wykorzystano również z materiałów archiwalnych głosy oryginalne Tadeusza Kantora, księdza Śmietany z Wielopola, Jonasza Sterna.

Przeniesienie spektaklu z Teatru CRICOT 2. Rejestracja telewizyjna odbyła się w hali "Sokoła", która kolejny raz stała się dla przedstawienia tym, co Artysta określał mianem "przestrzeni życiowej". Przestrzeń życiowa, czyli realna - bowiem Iluzja i Realność to dwa terminy, a zarazem problemy stanowiące w widowisku "Dziś są moje urodziny" cel przemyśleń, wątpliwości i analizy Twórcy. "Iluzja" i "Realność" pojawiały się właściwie stale w poprzednich spektaklach Kantora, ale tym razem podjął próbę prześledzenia i unaocznienia granicy, która przebiega pomiędzy tymi dwoma światami. A właściwie spektakl - materializując rozważania i wnioski - miał przekraczać tę granicę. W wersji pierwotnej początek widowiska "od zaraz" wprowadzał widza wyraziście na płaszczyznę, gdzie miał się rozegrać "ów rozpad iluzji" - otóż sam Kantor miał wyjść do publiczności i opowiadać zdarzenie, a będący w ramach (Autoportret Twórcy) aktor reagował w pewnym momencie wychodząc z owych ram.
W obecnej wersji wymiar realny buduje głos z taśmy... Na scenie Biedny Pokój Wyobraźni, ramy obrazów, w nich w jednym rogu Autoportret Autora, w drugim Infantka Velazqeza, na wprost widzów rama obrazu, a w niej drzwi, przez które wchodzą i wychodzą Drodzy Umarli. Postaci z obrazu - ram, przekraczając ramy, łamiąc iluzję wchodzą w świat realny, ale przecież ten świat realny jest nadal iluzją, bowiem my widzowie postrzegamy go jako świat sceny... Pokój Wyobraźni staje się w spektaklu polem bitwy, miejscem ponownych narodzin, pomieszczeniem, gdzie pojawiają się nieżyjący przyjaciele, gdzie wszystkich dosięga gwałt i przemoc i gdzie na pobojowisku w "finale" pozostaje tylko Autoportret Artysty. W Kantorowskim Pokoju Wyobraźni cała ludzkość może pomieścić swój los, ogrom talentu twórcy pozwala każdemu coś znajdować i o coś pytać - chociaż odpowiedź jest nieubłaganie kontynuacją tamtej z "Umarłej klasy..".. Życie można wyrazić w sztuce jedynie przez brak życia, przez odwołanie się do śmierci, przez Pozory, przez Pustkę i brak Przekazu - podkreślał Kantor w manifeście "Teatr Śmierci" (1975). "Dziś są moje urodziny" to ostatnie, nie ukończone dzieło wybitnego twórcy. Widowisko powstało w oparciu o partyturę spektaklu, było grane w Krakowie w ramach imprez towarzyszących KBWE. Próby do tego spektaklu zaczęły się w styczniu 1989 roku, odbywały się w Krakowie i Tuluzie. Premiera miała miejsce w Tuluzie w styczniu 1991 roku. Tadeusz Kantor zmarł w Krakowie 8 grudnia 1990 roku. Miał 75 lat. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj