ŚNIADANIE U DESDEMONY

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1992
• Premiera:
  1994. 04. 07
• 50 min

Podobnie jak w przypadku innych dramatów Janusza Krasińskiego (m.in. "Czapa", "Kwatery", "Wkrótce nadejdą bracia", "Filip z prawdą w oczach"), najpierw powstała wersja radiowa, później - teatralna. Słuchowisko w reżyserii Edwarda Płaczka miało premierę w 1971 roku. Cztery lata później Teatr TV, wystawił "Śniadanie u Desdemony" w reżyserii Krystyny Meissner, z Zofią Kucówną, Ignacym Gogolewskim i Edmundem Fettingiem. Sztuka wędrowała po scenach prowincjonalnych, pokazał ją także warszawski Teatr Ludowy, działający na peryferiach stolicy. Tekst poddawano cięciom i przeróbkom, by ominąć drażliwy wtedy temat procesów stalinowskich. Autor toczył liczne potyczki z cenzurą.
"Śniadanie u Desdemony" jest dobrą ilustracją zjawiska, które krytycy nazwali "syndromem Krasińskiego". W utworach pisarza, który sam przeżył za kratami dziesięć lat (1947-56), najczęściej pojawia się bohater niesłusznie oskarżony, niesprawiedliwie osądzony. Nawet jeśli akt łaski przywraca mu wolność, to nikt nie uwolni go od brzemienia przeszłości. Na tym także polega dramat Tadeusza i Szymona. Zwolnieni na mocy amnestii, zaskoczeni nagle odzyskaną wolnością, muszą od nowa nauczyć się żyć. Szymon jest na świecie zupełnie sam. Tadeusz wraca do ony i dzieci. Skazany niewinnie na dożywocie, odsiedział 8 lat. Hanka, pozostawiona z małymi dziećmi bez środków do życia, zrozpaczona i napiętnowana jako żona "zdrajcy narodu" - przeżyła piekło po drugiej stronie muru. Jedynym człowiekiem, który się od niej nie odwrócił, był Adam. Sprzedawał obrazy i meble, żeby dzieci miały co jeść. Tłumaczył im, że ich ojciec nie jest przestępcą i nie powinny się go wstydzić. Doprowadził do rewizji procesu. Był zawsze na miejscu, pomocny i serdeczny. I on otworzył drzwi, gdy Tadeusz wrócił do domu... Autora interesował moralny i psychologiczny aspekt zachowań bohaterów. Spektakl telewizyjny łączy tendencję do uniwersalnego traktowania ludzkich dramatów z niemal dokumentalnym przedstawianiem rzeczywistości historycznej. Utrzymany w konwencji realistycznej, zawiera też wiele elementów komediowo-groteskowych. To również jest charakterystyczna cecha pisarstwa Janusza Krasińskiego. Nawet idąc "na stracenie" (taki tytuł nosi jego ostatnia powieść, która zdobyła miano "Warszawskiej premiery literackiej" w marcu 1992), bohaterowie umieją dostrzec humorystyczną stronę sytuacji, jakie niesie życie. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj

Patrz także:

schowaj

• 1974
  ŚNIADANIE U DESDEMONY
  Spektakl telewizyjny / Janusz Krasiński / Krystyna Meissner