PIĘKNI DWUDZIESTOLETNI

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1992
• Premiera:
  1994. 11. 19
• Barwny, 69 min

W brudnym bufecie dworca kolejowego spotyka się dwóch mężczyzn. Zaczynają rozmawiać słowami z "Pięknych dwudziestoletnich". Za oknem przejeżdżają pociągi, ktoś gra na akordeonie. Dla Hłaski życie było tylko opowieścią, mężczyźni opowiadają ją po swojemu. Toczą wspomnienia o ludziach i miejscach nie z perspektywy emigranta oddalonego o tysiące kilometrów, lecz z perspektywy czasu. Odnoszą się do świata, który już nie istnieje, do młodości, która przeminęła. Owe wspomnienia stają się zapisem stanu świadomości pewnego pokolenia. Dla tych ludzi liczy się tylko to, co zostało przeżyte "naprawdę", choć u źródeł tego przeżycia mogły lec najbardziej ponure doświadczenia. Dany był im jednak pewien czas i czasu tego nie mogli zmarnować. Każdy dzień musieli zapisać jak "kartkę białego papieru". "Piękni dwudziestoletni" w adaptacji Andrzeja Czernego nie są prowokacją, dowodem odwagi, manifestacją, lecz pewnym rozrachunkiem z historią, przywołaniem ludzi nie mogących znaleźć swojego miejsca w świecie, w którym przyszło im żyć. To przede wszystkim próba postawienia pytania, co pozostało z legendy owych "pięknych dwudziestoletnich". [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj