OMDLAŁY KOŃ

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1993
• Premiera:
  1996. 07. 15
• 88 min

Liryczna, romantyczna komedia Françoise Sagan (ur. 1935). "Omdlały koń" umiejętnie wpisuje się w nurt jej twórczości penetrujący świat złotej młodzieży Paryża, pustej i próżnej, trawiącej czas na rozjeżdżaniu się sportowymi samochodami po Lazurowym Wybrzeżu. Ich styl życia z dnia na dzień, byle zagłuszyć samotność i poczucie bezsensu własnej egzystencji, absorbował ją m.in. w powieściach "Pewien uśmiech", "Za miesiąc, za rok" czy "Czy lubi pani Brahmsa?"
Typowymi przedstawicielami tego świata są w "Omdlałym koniu" Hubert i Coralia - dwoje młodych Francuzów, których los zawiódł w angielskie wyższe sfery. Wszystko zaczęło się od paryskiego romansu Huberta z Priscillą Chesterfield - córką brytyjskich arystokratów. Zadurzona po uszy w przystojnym Francuzie naiwna Angielka bez oporów zgadza się na małżeństwo. Wraz z Hubertem wraca do domu, by przedstawić narzeczonego rodzicom. Baron Henry James niemal od razu akceptuje kandydata. Matka Priscilli jest wprawdzie bardziej wstrzemięźliwa, ale i ona nie mówi "nie". Zachęcony powodzeniem Hubert sprowadza do Anglii Coralię, swą paryską kochankę i zarazem prawdziwą miłość. Namawia dziewczynę, by uwiodła Bertrama, brata Priscilli. Rzecz wydaje się tym łatwiejsza, że Bertram to mól książkowy, któremu słowo miłość kojarzy się wyłącznie z Heideggerem. Wystarczy więc trochę kokieterii i dobrze zagrana rola intelektualistki, a pozyska serce młodziana, nawet bez "składania ofiary w naturze". Scenariusz jest zatem prosty: dwa śluby, potem dwa rozwody, a to, co po drodze uda się zgarnąć starczy na bardzo długo. Jednak jak to w życiu bywa nawet najlepsze plany nie są w stanie uwzględnić wszystkich okoliczności. Komedia Saganki pod lekkością formy kryje pytania o to, czym jest prawdziwa miłość i czy warto ją poświęcać nawet za cenę bezpiecznej i dostatniej egzystencji do grobowej deski. Na nowo podejmuje też problem wzajemnych zależności między uczuciami i konwenansem. W spektaklu zwraca uwagę rola Piotra Fronczewskiego. Jego Baron Henry James Chesterfield to z pozoru znudzony, zblazowany arystokrata, który pod maską zjadliwej ironii chowa gorzką mądrość i poczucie przegranego na własne życzenie życia. Jest jakby memento dla Huberta i Coralii, którzy nawet nie przypuszczają, że ich matrymonialno-finansowe zamiary mogą położyć kres ich miłości. Coralia przypomina także Chesterfieldowi o kobiecie, z którą niegdyś rozstał się, by poślubić Felicity i jej fortunę. To wspomnienie budzi w nim chwilową chęć naprawienia błędu z przeszłości, z drugiej wszakże strony przypomina starą Heraklitową maksymę: "Nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki". [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj