TRIO O ZMIERZCHU

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1994
• Premiera:
  1995. 04. 24
• Barwny, 83 min

Jedna z ostatnich sztuk wybitnego angielskiego dramatopisarza, aktora, reżysera. Noël Coward (1899-1973) był ozdobą życia towarzyskiego, postacią niezmiernie popularną w środowiskach artystycznych Anglii i Europy. Znany był też ze swych skłonności homoseksualnych, których nie ukrywał. Był talentem samorodnym, w teatrze wystąpił po raz pierwszy mając 11 lat. Zaczynał od aktorstwa, potem zainteresował się piosenką jako autor, kompozytor i wykonawca, wreszcie został scenarzystą i reżyserem. Stworzył wiele prawdziwych przebojów teatralnych, które pozostawały po kilka sezonów w repertuarze scen brytyjskich. Znając teatr "od podszewki", umiał Coward konstruować bardzo zręczne fabuły i błyskotliwe dialogi, przesycone specyficznym angielskim poczuciem humoru. Najchętniej pisywał sztuki komediowe. "Trio o zmierzchu" jest utworem może mniej typowym w jego dorobku, z elementami autobiografii. Zresztą autor kiedyś grał w tej sztuce główną rolę męską - starzejącego się wybitnego pisarza, który robi wszystko, by ukryć prawdę o sobie, w przeświadczeniu, że to mogłoby zaszkodzić recepcji jego książek. To jeden z tematów sztuki - prawo do zachowania prywatności przez osoby publiczne, powszechnie znane.
Hugo Latymer oczekuje odwiedzin swojej dawnej kochanki. Ich romans trwał dwa lata, potem Carlotta wyjechała na kontrakt do Ameryki. Jest wciąż piękna, pełna życia, niezbyt przejęta tym, że dawny kochanek tak brzydko o niej napisał w swoich pamiętnikach. Wreszcie wyjawia powód wizyty. Ona także napisała autobiografię, która wkrótce ukaże się w Nowym Jorku i Londynie. Prosi o zgodę na publikację w książce pisanych do niej listów miłosnych. Pisarz kategorycznie odmawia. Carlotta jest gotowa zwrócić jego korespondencję, ale uprzedza, że nigdy nie odda mu innych listów, pisanych do mężczyzny, który był jedyną prawdziwą miłością pisarza. Zamierza przekazać je profesorowi z Harvardu, który pracuje nad biografią Latymera, jako dokumenty wielkiej wagi. W sytuacji zagrożenia Hilda Latymer staje u boku męża. Nie była szczęśliwa w małżeństwie, ale wiedziała, że on też jest nieszczęśliwy. Oboje osobno znosili poczucie osamotnienia i odrzucenia. Teraz zdobyli się na szczerość. Czy zdobędą się na przyjaźń, czy w ogóle możliwa jest autentyczna przyjaźń między mężczyzną a kobietą? To drugi, niezwykle interesujący wątek sztuki Noëla Cowarda. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj