SPRAWA KOBIET

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1994
• Premiera:
  1995. 05. 29
• Barwny, 89 min

"Michał Bałucki, co pisał śtucki" - jak sam się podpisał na ścianie krakowskiej garderoby swego długoletniego przyjaciela, Ludwika Solskiego - zyskał sobie miano pierwszego w Polsce pisarza mieszczańskiego i najpogodniejszego autora swoich czasów. Dziś może uchodzić za dowcipnego komentatora epoki. Twórczości Michała Bałuckiego (1837-1901) jeszcze za jego życia towarzyszyły skrajne opinie. Szalone powodzenie u publiczności trzech komedii z późnego okresu - "Grube ryby", "Dom otwarty", "Klub kawalerów" - przesłoniło jego wcześniejsze dokonania. Kiedyś zajadle tropił przejawy skostniałego myślenia, obłudę religijną i moralną, kastowe podziały społeczne. Później, rozczarowany do programu pozytywistycznego, skoncentrował się na pisaniu pogodnych komedii, "podglądaniu przez uchylony lufcik" krakowskiego, galicyjskiego mieszczaństwa. Oskarżany przez modernistów o rzekomą apologię drobnomieszczaństwa, atakowany przez młodopolską krytykę i twórców, zwłaszcza Lucjana Rydla, za "bałucczyznę", źle się czuł w nowych czasach. Bolesny rozbrat ze współczesnością doprowadził do samobójczej śmierci pisarza.
"Sprawa kobiet" należy do mniej znanych i rzadko grywanych dramatów Bałuckiego. Jest skonstruowana na zasadzie równoległości wątków miłosnych: w początkowych sekwencjach widowiska poznajemy młodą sawantkę i jej "uczonego" narzeczonego. Oboje zapewniają się wzajemnie o wyższości związku umysłu i duszy, potępiając związki zrodzone z "niskich popędów" i całkowicie aintelektualne. W finale - sawantkę zachwyci tężyzna fizyczna kawalerzysty, a jej narzeczonego uwiedzie czułość i delikatność dziewczęcia. Jednoczesność tych procesów jest pokazana z humorem i wdziękiem. Widowisko zostało zrealizowane z rozmachem i wielką troską o szczegóły oddające obyczajowość tamtych lat i życie w podkrakowskim dworze u schyłku XIX wieku. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj