AGATA

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1994
• Premiera:
  1996. 04. 03
• 42 min

"Jej pisarstwo wydaje się zaspokajać potrzeby umiarkowanego luksusu literackiego" - mówiono o Marguerite Duras (1914-96), laureatce nagrody Goncourtów za powieść "Kochanek". Za fenomen francuskiego rynku wydawniczego można uznać to, że sprzedano grubo ponad milion egzemplarzy jej książek, a żadna nigdy nie ukazała się w tanim wydawnictwie kieszonkowym. Urodzona w Kochinchinie, mieszkała w Indochinach, dopiero w 18. roku życia wyjechała do Francji. Osiadła w Paryżu, studiowała prawo, nauki polityczne, matematykę. Debiutowała w 1942 r. powieścią "Les Imprudents" (Nieostrożni), nawiązującą do stylu włoskiego neorealizmu; najbardziej znane utwory z tego nurtu to "Tama na Pacyfiku" i "Marynarz z Gibraltaru". Później pisarka zainteresowała się powieścią psychologiczno-obyczajową, przykładem może być "Moderato cantabile", melodramat znany także z wersji filmowej, "O wpół do jedenastej wieczór, latem" czy inne utwory, wykorzystujące zdobycze eksperymentalnej poetyki "nowej powieści" lat 60. Pisała również sztuki teatralne, m.in. "Całe dni na drzewach", "Wiadukty departamentu S-e-O", w wielu filmach wykorzystano jej oryginalne scenariusze - najgłośniejszy to "Hiroszima moja miłość" Alaina Resnais. Z przeszło 30 książek, które napisała, ponad połowa stała się podstawą scenariuszy filmowych. Sama także parała się reżyserią filmową (m.in. "India Song") i teatralną. Recenzenci jej powieści twierdzili, że zawsze instynktownie wyczuwała upodobania publiczności i niezwykle subtelnie umiała pisać o miłości. Do mistrzostwa doprowadziła operowanie "znaczącym" dialogiem, pod warstwą zwyczajnych słów i gestów skrywającym skłębione emocje i namiętności. Tę umiejętność podziwiano już w filmie "Hiroszima...", widać ją również w tym spektaklu czy wcześniej prezentowanej w Teatrze TV "Muzyce II" w reż. Andrzeja Barańskiego.
"Kocham cię, kocham cię tak, jak nie wiedziałam, że potrafię... - Do kogo mówisz? - Nie wiem..." Agata rzeczywiście nie wie, czy tak naprawdę zwraca się do mężczyzny klęczącego obok niej, czy do tego, z którym wyjedzie daleko, już jutro, o czwartej nad ranem. Ona i On spotykają się w pustym domu nad morzem, w pokoju, w którym wydarzyło się to co najważniejsze w ich życiu. Są tutaj tylko oni i morze - fale bijące o brzeg, wiatr w jej włosach, powietrze nasycone muzyką i krzykiem mew. Wspominają dawny wspólny pobyt nad Loarą, zbliżenia palców na klawiaturze fortepianu. Rozmowy, uniesienia, wspólne lektury. Zdarzenie, które rodzice czym prędzej zatuszowali. Przywoływane w strzępach dialogu wspomnienia są tak żywe, że często o przeszłości mówią w czasie teraźniejszym. "Piersi mojej siostry są białe, na brzuchu widać ślad po dziecinnym kostiumie... Patrzę na nią - czy ona o tym wie? - Domyśla się..." Kochają się miłością niemożliwą, nie do pojęcia, ktoś by powiedział - zbrodniczą. A mimo to nie umieją niczego w swoim życiu zmienić, jedyna możliwa zmiana polegałaby na wyobrażeniu sobie strachu - przed Bogiem, przed miłością. Skupiona, powściągliwa, a zarazem przepełniona emocjami interpretacja obojga młodych wykonawców wydobywa wszystkie niuanse dialogu. Spektakl Andrzeja Domalika, niesłychanie malarski, wysublimowany także w warstwie dźwiękowej, staje się poetycką filmową impresją o ludziach zagubionych w meandrach egzystencji. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj