KTO MÓWI O CZEKANIU?

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1995
• Premiera:
  1996. 03. 06
• 68 min

Telewizyjna wersja sztuki, która miała swą prapremierę na scenie kameralnej Teatru Wybrzeże w Gdańsku. "Kto mówi o czekaniu?" (1994) to pierwsza sztuka Pawła Huelle, prozaika, poety, dziennikrza. Urodzony w 1957 r. autor, absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Gdańskiego, błyskotliwie zadebiutowałw 1987 r. powieścią "Weiser Dawidek", wyróżnioną m.in. Nagrodą im. Kościelskich i miesięcznika "Literatura", przetłumaczoną na kilka języków i wydawaną przez prestiżowe oficyny zachodnie. Jego druga książka, tom "Opowiadania na czas przeprowadzki", otrzymała niemiecką nagrodę literacką im. Andreasa Gryphiusa. Z przychylnym przyjęciem krytyki spotkał się również zbiór poetycki zatytułowany "Wiersze". Jak powiedział pisarz w jednym z wywiadów, zwraca się w swojej twórczości do człowieka refleksyjnego, "który lubi, gdy opowiada mu się różne historie, czyli docenia pierwotną funkcję literatury. Lubi on taki rodzaj tekstu literackiego, który jest napisany prosto i prostym językiem, a jednocześnie nie jest prostacki, ma swoje piętra, do których czytelnik może, ale nie musi dotrzeć".
"Kto mówi o czekaniu?" to opowieść o dwóch nie spełnionych aktorach. Polak i Irlandczyk, tak różni i tak podobni do siebie, błąkają się po Francji, ze zmiennym szczęściem próbują znaleźć sobie jakąś pracę, marzą o zagraniu własnej wersji Becketta w Paryżu. Na drodze, znużeni i niezdecydowani, co począć ze sobą, wspominają klęski wieku męskiego i pogmatwane dzieciństwo, swoich ojców, polskiego bolszewika i irlandzkiego bigota. Nadbiega "głupia Margot", opowiada o napadzie w okolicy, policji poszukującej sprawców. Koniecznie chce iść razem z nimi, "jak trójka przyjaciół na śmierć i życie, jak w książkach". Przebrana w hipisowskie szmaty dziewczyna, u której nocą mogli bywać wszyscy i każdy dostał to, czego chciał, rozumie, że w życiu najgorsza jest samotność. Ona też rozpaczliwie poszukuje przyjaźni i akceptacji. Przekonuje obu mężczyzn, że powinni grać, bo są świetni, obiecuje załatwić przesłuchania w Paryżu, wreszcie szantażem zmusza ich, aby zabrali ją ze sobą. W stolicy nie wiedzie im się najlepiej, w końcu ich klęska staje się oczywista. Kiedy żegnają się na schodach metra, bez złudzeń rozliczając się z porażek i marzeń, ich dialog przerywają okalski. Bezimienni kloszardzi z paryskiego metra czują, że to było "o nich". Gdy pojawia się cień nadziei, że tym razem się uda, na ich rękach zatrzaskują się kajdanki. Jeszcze raz będą musieli dźwigać się z upadku, jeszcze raz odpowiadać na te same pytania - czekać czy wracać, jak jest prawda o nich, co jest w życiu najważniejsze. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj