KLIMATY

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1995
• Premiera:
  1996. 05. 13
• 88 min

Adaptacja znanej powieści André Maurois (1885-1967); właśc. Emile Herzog. "Klimaty" są klasycznym już przykładem europejskiej powieści psychologicznej okresu międzywojennego. Wydane w 1928 r., czytane przez pokolenia (pierwszy polski przekład 1930), sfilmowane (ekranizacja z 1961 r., z Mariną Vlady i Emmanuelle Riva), nadal pozostają lekturą dobrą nie tylko do pociągu i na deszczowe dni. W słynnym romansie sprzed półwiecza współcześni wciąż odnajdują coś "dla siebie". Może dlatego, że - jak zauważył sam Maurois - "Ludzkość zmienia się mniej, niż się tego spodziewamy. Na powierzchni jest jak ocean, wzburzony pędzącymi falami. Ale z chwilą, gdy sięga się do głębi morza i do głębi serca, jest się zaskoczonym ich stabilizacją". Barwna, nieco melodramatyczna opowieść została zrealizowana z niebywałą starannością (pięknie filmowane plenery i wnętrza naturalne). Spektakl Magdaleny Łazarkiewicz nie tylko oddaje romantyczny klimat tego studium miłości sentymentalnej, odzwierciedla również dwudzielną budowę powieści.
Narratorem części pierwszej, obrazującej dzieje miłości i pierwszego małżeństwa Filipa, jest on sam, w części drugiej narrację podejmuje Izabela, jego druga żona. Analiza miłości Filipa do Odyli, istoty skomplikowanej, zmiennej, niespokojnej - znajduje odwrócone odbicie w opowieści o jego drugim związku, gdzie z kolei męki zazdrości i niepokoju przeżywa kobieta. Odmienna osobowość obu kobiet, ich zupełnie różne rozumienie miłości pozwalają autorowi i twórcom widowiska snuć rozważania o tym, czym może być to uczucie w życiu człowieka i jak różne postawy przyjmują ludzie w różnych związkach. Pierwszą, największą miłość swego życia Filip spotyka we włoskim kurorcie. Odyla jest zwiewna, romantyczna jak szekspirowska Julia i tak piękna, że chwilami zauroczony mężczyzna zdaje się wątpić w jej realność. Kocha poezję, muzykę, wszystko wokół siebie przemienia w dzieło sztuki. Pragnie wolności, niezależności, życia intensywnego, pełnego podniet duchowych i emocjonalnych. Filipa całkowicie pochłania uczucie do żony, chce dowiedzieć się wszystkiego o każdej minucie jej dnia, zazdrość ogarnia go jak nagła, śmiertelna choroba. Ona wyrzuca mężowi, że przybiera ton inkwizytorski, wymaga od niej zbyt wiele. Ucieka w ramiona Franciszka, za którym podąża sława cynicznego, choć pełnego uroku uwodziciela, brutalnie rujnującego życie kolejnym kochankom. Przelotny romans z Mizą, przyjaciółką żony, rozwód z Odylą ani nawet jej samobójcza śmierć nie mogą wyrwać tej miłości z serca Filipa. Jak wybawienie przyjmuje wieść o powszechnej mobilizacji. Po powrocie z frontu pierwszej wojny światowej zaczyna nowe życie z Izabelą. Kobieta tak niepodobna do Odyli, wychowana surowo, praktyczna, spragniona ciepłego, łagodnego klimatu w miłości, godzi się na szczęście okrojone. Akceptuje romans męża z Solange, rozumie jego nieustanny niepokój - aż do chwili, gdy znękany życiem osiąga ostateczne ukojenie. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj