FERNANDO KRAPP NAPISAŁ DO MNIE TEN LIST...

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1995
• Premiera:
  1995. 09. 27
• Barwny, 75 min

Najbardziej znanym w Polsce utworem współczesnego dramatopisarza niemieckiego Tankreda Dorsta jest "Ja, Feuerbach" - również dzięki wielkiej kreacji niezapomnianego Tadeusza Łomnickiego. Sztuka "Fernando Krapp napisał do mnie ten list" (1992) miała swą polską prapremierę w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu w grudniu 1994 r., w reżyserii Krystyny Meissner. Ten utwór wybrał też na pierwszą premierę sezonu 1995/96 Teatr Powszechny w Warszawie - w inscenizacji Piotra Chołodzińskiego występują Janusz Gajos, Katarzyna Skrzynecka, Jerzy Zelnik.
Historia opowiedziana przez Dorsta, nawiązująca do opowiadania Miguela de Unamuno, to na pozór banalny melodramat, przedstawiający dzieje klasycznego trójkąta małżeńskiego. W istocie jednak jest to niezwykły thriller psychologiczny, oparty na wyrafinowanej grze prawdy i pozorów, miłości i nienawiści, rozpaczliwej determinacji i szaleństwa, wreszcie - życia i śmierci. Bogacz Krapp "kupuje" sobie piękną Julię na żonę. Ona - obdarzona nieprzeciętną wrażliwością, wdziękiem, wewnętrzną niezależnością - godzi się na ten układ, być może z przekory. Mąż chce posiąść także jej umysł i duszę, narzucić swoje widzenie świata. Ucieka się do psychologicznej prowokacji - sam nakłania żonę do zdrady, niemal popycha ją w ramiona Hrabiego. Julia podejmuje wyzwanie, jednak perwersyjna gra ambicji i namiętności kosztuje ją zbyt wiele. Szamocze się, ugina pod presją, w końcu trafia do domu obłąkanych. Ale nie jest to jedyna enklawa obłędu, szaleństwem podszyty jest cały ten świat, który kreuje Dorst, poddając swoich bohaterów przedziwnemu eksperymentowi psychologicznemu. Jeden z najbardziej zagadkowych, niejednoznacznych utworów tego dramaturga, nosi podtytuł "studium o prawdzie". W istocie jest to rzecz o dochodzeniu do prawdy o ludziach, którzy walczą, błądzą i przegrywają, nieustannie zmieniają się i sami wciąż innymi oczami patrzą na świat i siebie. Spektakl Marcina Ziębińskiego odwołuje się w estetyce do formuły stylistycznej kina ekspresjonizmu. Deformująca rzeczywistość scenografia, niepokojące i mroczne zdjęcia Grzegorza Kuczeriszki oraz niebanalna muzyka Pawła Betleya, nadają spektaklowi niepowtarzalną aurę. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj