KORNELIA

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1996
• Cz.1. 49 min ; Cz.2. 46 min

Atrakcyjnie zrealizowane widowisko, osadzone w malowniczym pejzażu i pięknych wnętrzach, z doskonałą rolą głównej bohaterki - do oglądania rodzinnego. Adaptacja powieści Johanny Spyri (1829-1901), piszącej po niemiecku autorki wielu książek dla dzieci. Znajomość psychiki dziecka, umiejętność wczuwania się w jego uczucia i potrzeby, ciepły humor - w swoim czasie zapewniły szwajcarskiej pisarce niezwykłą popularność. Szczególną poczytnością, i to na całym świecie, cieszyła się jej dwuczęściowa powieść pt. "Heidi", wielokrotnie ekranizowana. Do dziś czytają tę książkę i z przyjemnością oglądają różne filmowe wersje opowieści o Heidi dzieci w wielu krajach, także w Polsce.
Kornelia, bohaterka dwuczęściowego widowiska telewizyjnego, należy do wielkiej literackiej rodziny małych "dzikusek" o złotym sercu i nieodpartym wdzięku. Osierocona przez matkę dziewczynka dorasta pod czułym okiem ojca w rodzinnej wiejskiej posiadłości. Radosna, wciąż uśmiechnięta, jest przez wszystkich lubiana - dawna piastunka Marta ma dla niej najcieplejsze, prawdziwie macierzyńskie uczucia, kucharka Estusia rozpieszcza ją smakołykami, stajenny Maciej zawsze chętnie ją widzi w swoim królestwie. Kornelia wiedzie beztroskie życie wolne od zakazów i nakazów, wśród życzliwych jej ludzi, blisko natury. Ojciec, zapracowany dyrektor huty, wyjeżdżając w długą podróż służbową po Europie, powierza opiekę nad córką kuzynce. Ciocia Kitty przybywa do posiadłości Dorstów w towarzystwie przyjaciółki, śmiesznej panny Grideelen, która wszystkiego się boi. Dama "z wyższych sfer" od progu stwierdza, że jej 10-letnia kuzyneczka jest jak dziki, zły chwast, bez cienia ogłady, i natychmiast przystępuje do ucywilizowania dzikuski. Kornelia musi "zrobić porządek" z włosami jak stóg siana, nie może myć rąk pod studnią, bo woda chlapie, zresztą po każdej wizycie w stajni lub oborze powinna porządnie się wyszorować i zmienić sukienkę, by nie wnosić niemiłych zapachów na salony. Dziewczynka nawet stara się sprostać wymaganiom ciotki, których nie rozumie i nie akceptuje, ale wszystko wychodzi jej na opak, co opiekunka interpretuje jako przejaw uporu i złośliwości. Na pozór kulturalna, subtelna dama jest osobą o dość histerycznym usposobieniu, wyżywa się na małej, poniża ją i z premedytacją dręczy opowieściami o różkach, które wyrosną jej na czole, gdy będzie niegrzeczna. Kornelia wciąż słyszy echo złowieszczych słów i zaczyna wierzyć, że nikt nie będzie chciał na nią spojrzeć, nikt jej nie polubi. Wyimaginowane różki przysłania włosami, które klejem przytwierdza do skroni, odtrąca najżyczliwszych sobie ludzi, pogrąża się w apatii i irracjonalnych kompleksach. Rówieśnik dziewczynki Dino, który przyjechał na wieś na rekonwalescencję i zamieszkał w domku piastunki Marty, próbuje poznać powód jej rozpaczy, pozyskać zaufanie Kornelii i przyjaźń.
W dugiej części kończą się wakacje. Przyjaciel Dino, jedyny, któremu Kornelia powierzyła swój straszny sekret, musi wracać do domu. Dziewczynka znów staje się osowiała, milcząca, smutna. Ojciec, wróciwszy z podróży, jest przerażony zmianami, jakie zaszły w usposobieniu córki. Kochająca niania Marta tłumaczy, że dziewczynka nie jest niczemu winna, po prostu zbyt gwałtownie wzięto się do jej wychowywania. Gdy ciotka Kitty ze swą towarzyszką i fałszywą, nadętą pokojówką Miną opuszczają posiadłość Dorstów, uśmiech powraca na usta Kornelii. Ojciec, wyrzucając sobie, że nie potrafi zapewnić jedynemu dziecku właściwej opieki, zamierza umieścić córkę na pensji. Dziewczynka gwałtownie się temu sprzeciwia. Dopiero list od Dina, który znów zachorował, skłania ją do wyjazdu do miasta. W więcej niż skromnym domu wdowy po pastorze spotyka się z serdecznością i zrozumieniem, nawet jej dziwna fryzura, którą stara się zamaskować wyimaginowane różki na czole, nie budzi niczyich protestów. Najmłodszy brat Dina, Muksio, rozrabia i stale kłóci się z siostrami, Nika i Agnieszka mają swoje ważne sprawy, mama boryka się z problemami finansowymi, ale wszystkie kłopoty jeszcze bardziej jednoczą rodzinę, w której panuje życzliwość wzajemna i miłość. Kornelia, którą ojciec zgodził się pozostawić dłużej w domu pani pastorowej, uczy się żyć w gromadzie. Stopniowo wyzbywa się swoich kompleksów, zaczyna dostrzegać potrzeby innych ludzi. Wreszcie staje się tak silna psychicznie, że teraz ona będzie mogła wspierać przyjaciół w nieszczęściu. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj