SERCE DZWONU

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1996
• Barwny, 45 min

Opowieść o miłości tak wielkiej, że nie boi się śmierci, o uczuciach, które uświadamiamy sobie zbyt późno, o metafizyce sztuki, która ociera się o prawdy ostateczne. Refleksyjna baśń Marii Krüger w telewizyjnej inscenizacji Piotra Trzaskalskiego, zrealizowana w posępnych plenerach i wnętrzach o surowej, umownej scenografii, często rozświetlanych tylko blaskiem ognia - pozostawia wrażenie obcowania z tajemnicą, czymś czego człowiek nie rozumie, boi się, czemu próbuje sprostać. Mistrz Mateusz zostaje wezwany przed oblicze zawistnego, okrutnego monarchy - Król chce mieć dzwon o dźwięku jedynym na świecie, który będzie śpiewał ludzkim głosem i rozsławi jego imię po wsze czasy. Najlepszy ludwisarz w królestwie podejmuje wyzwanie, choć wie, że jest to zadanie niewykonalne i zamiast sławy spotka go śmierć. Wiedzą o tym także przerażeni czeladnicy, wie mała Weronika, która zadręcza się myślą, że nie umie pomóc ukochanemu ojcu. Dwie pierwsze próby uzyskania pożądanego brzmienia kończą się fiaskiem. Bezlitosny Król daje mistrzowi ostatnią szansę. Mała Weronika zwierza się ze swego lęku i rozpaczy tajemniczemu żebrakowi, którego parokrotnie spotyka przy studni, skąd czerpie wodę dla swoich ulubionych kwiatków. Stary Mędrzec powierza jej tajemnicę, którą jej ojciec już wcześniej odkrył w prastarych przepisach sławnego przodka - serca ludzkiego zdolnego do największych poświęceń potrzeba, by dzwon łkał i brzmiał ludzkim głosem. Dziewczynka gotowa jest pójść w ogień, by uratować ojca od kary śmierci. Stężały z bólu Mateusz daremnie szuka córki. Już nigdy nie zdoła zrekompensować jej oschłości, braku zainteresowania, nieumiejętności okazywania uczuć. Dzwon odlany ze stopu, do którego włożono ludzkie serce, ma głos niepowtarzalny. Jest dziełem sztuki, dziełem miłości. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj