GODZINA KOTA

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1993
• Barwny,

Godzina kota, dwudziesta piąta godzina doby, niemożliwa w naszym wymiarze czasu, lecz z pewnością istniejąca gdzieś, gdzie możliwe jest doświadczanie wewnętrznej wolności, miłości, Boga... "Godzina kota" Pera Olova Enquista (ur. 1934), szwedzkiego pisarza, dramaturga, krytyka literackiego, to współczesny moralitet. Sztuka miała swą polską prapremierę w 1989 r. na Małej Scenie Teatru Powszechnego (wersję telewizyjną spektaklu Piotra Cieślaka, z Ewą Dałkowską, Danutą Szaflarską i Piotrem Kozłowskim, pokazało Studio Teatralne Dwójki). Utwory szwedzkiego dramatopisarza stały się zresztą swego rodzaju "specjalnością domu" tego teatru, tu wystawiono także jego debiutancką "Noc trydad", "Z życia glist", "Twórcy obrazów"; dwie z wymienionych sztuk miały polskie prapremiery na warszawskiej scenie. Wszystkie przyniosły pisarzowi światowy rozgłos i opinię autora z pasją demitologizującego wielkie postaci kultury skandynawskiej (w pierwszej "odbrązowił" Augusta Strindberga, w drugiej - Hansa Christiana Andersena, w trzeciej - Selmę Lagerl"f).
W "Godzinie kota" autor próbuje dotrzeć do społeczno-psychologicznych źródeł nieładu w świecie pozbawionym naturalnego porządku moralnego i teologicznego. Na straży "normalności" tej rzeczywistości, gdzie już prawie wszystko wydaje się możliwe i dopuszczalne, stoją dwie kobiety - pastor i psycholog, reprezentujące dwie potężne siły porządkujące wszelkie przejawy życia: wiarę i naukę. Posługują się spójnymi systemami pojęć i wartości. Nagle okazuje się, że aparat pojęciowy, jakim dysponują, nie wystarcza, aby zrozumieć skomplikowaną i delikatną materię - psychikę i duszę człowieka, który odebrał życie dwojgu niewinnym ludziom i chce odebrać je sobie. Elżbieta, psycholog z ambicjami, pracująca w luksusowym szpitalu psychiatrycznym, prowadzi naukowe doświadczenia zmierzające do scalenia zdezintegrowanej psychiki. Jeden z jej najnowszych eksperymentów polega na przydzieleniu pewnej grupie pacjentów różnych zwierząt pod opiekę. Dzięki temu chorzy, jak się spodziewa, powinni zacząć odzyskiwać pozytywne więzi ze światem zewnętrznym. Wkrótce pacjenci rzeczywiście stają się mniej agresywni, pojawiają się zalążki subtelnych więzi emocjonalnych. Tylko Chłopiec, który dostał pod opiekę kota, zachowuje się inaczej. Pewnego dnia próbuje popełnić samobójstwo. Elżbieta nie umie wyjaśnić, dlaczego. Prosi o konsultację zaprzyjaźnioną panią pastor. Starsza Kobieta i Chłopiec znajdują nieoczekiwaną płaszczyznę porozumienia. Kobieta teolog również wydaje się zafascynowana wizją świata, którego centralnym punktem, bogiem, jest przebóstwiony w świadomości chorego kot. W istocie jednak ani pastor, ani psycholog, religia ni nauka, nie są w stanie pomóc młodemu człowiekowi. Skutki naukowego eksperymentu przekraczają przewidywaną przez jego twórców umowną granicę błędu. Naukowo-religijna analiza ciekawego przypadku chorobowego niepostrzeżenie zmienia się w opowieść metafizyczną - o potrzebie najprostszych uczuć, poszukiwaniu bezpieczeństwa, porządku i spokoju, o tęsknocie za fascynującą, magiczną krainą dzieciństwa. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj

Varia

pokaż

Patrz także:

schowaj

• 1990
  GODZINA KOTA
  Spektakl telewizyjny / Per Olov Enquist / Piotr Cieślak