DLA JULII

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1996
• Premiera:
  1996. 10. 03
• Barwny, 64 min

Sztuka szwedzkiej dramatopisarki Margarety Garpe (ur.1940), przez wiele lat związanej ze sztokholmskim teatrem Unga Klara, autorki (wspólnie z Suzanne Osten) jednej z przełomowych sztuk feministycznych "Jezu, dziewczyny, wolność jest bliska!" Współczesny dramat psychologiczny, analizujący skomplikowane relacje między matką i córką.
Pierwsza jest dojrzałą aktorką o nie spełnionych ambicjach zawodowych i uczuciowych, wciąż marzącą o dużych rolach, których symbolem jest Julia w słynnym dramacie Augusta Strindberga. Druga to osiemnastoletnia dziewczyna wchodząca w dorosłe życie. Śpiewa w chórze, śni się jej kariera solistki. Gloria czeka właśnie na upragniony telefon od reżysera, Julia przygotowuje się do wyprowadzki. Niby przypadkiem, w oderwanych połsłówkach, obie kobiety podsumowują swoje dotychczasowe, wspólne życie. W zagraconym damskimi akcesoriami mieszkaniu, podczas banalnych sporów o perfumy czy zaginioną książkę, odżywają dawne urazy, pretensje, niedopowiedzenia. Wychodzą na jaw tłumione pragnienia i frustracje. Temperatura dialogu nieustannie się zmienia. Krzyk sąsiaduje z szeptem i łkaniem, tkliwość znienacka wybucha gniewem i agresją. Dramat Margaret Garpe nie tylko tytułem i imieniem młodszej z bohaterek nawiązuje do "Panny Julii" Strindberga. Oba łączą też niemal dosłowne cytaty i uczuciowy chłód, uniemożliwiający bohaterom autentyczne zbliżenie. Matka i córka w utworze Garpe to osoby skupione na sobie. Obie podświadomie boją się życiowego przełomu, przed którym stoją. Gloria wie, że jeśli nie dostanie wymarzonej roli, do końca swych dni będzie aktorką drugoplanową i epizodyczną. Julia lęka się samotności, związanej z samodzielnym życiem. Zarówno matka, jak i córka tęsknią do miłości, do udanego związku z mężczyzną. Naiwne rojenia córki odbijają się jednak w krzywym zwierciadle rezygnacji i ironcznego cynizmu znużonej romansami matki. Tekst "Dla Julii" daje wielkie możliwości aktorkom. Joanna Żółkowska i studentka PWST Monika Kwiatkowska stworzyły niejednoznaczne i frapujące portrety dwóch kobiet, które bardzo siebie potrzebując, ciągle się odpychają. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj