PAN HUCZEK

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1997
• Premiera:
  1998. 02. 20
• 36 min

Telewizyjna adaptacja bardzo popularnej w Finlandii powieści, tłumaczonej na kilkanaście języków (polskie wydanie ukazało się w 1984 r.). Poetycka baśń o Panu Huczku, który z racji swej profesji zajmuje się czarami i straszeniem, choć nie bardzo mu się to udaje, to opowieść przekorna i przewrotna - pokazuje to, co brzydkie, jako piękne, a to co groźne, wręcz przerażające, jako śmieszne. Pan Huczek, który straszy zwierzęta i ludzi jedynie z poczucia obowiązku, jest postacią tyleż wzruszającą w swej bezradności, co groteskową. Sam bezbronny w zderzeniu z rzeczywistością, innym pomaga uwierzyć, że świat można oswoić, że może istnieć i zdarzyć się wszystko, co tylko sobie wyobrazimy. Najłatwiej Pan Huczek znajduje wspólny język z dziećmi. Dziewczynka, która do poduszki czyta mrożące krew w żyłach opowieści albo historie o duchach, nic a nic się nie boi, gdy Pan Huczek próbuje ją przestraszyć. Zdesperowany czarodziej studiuje 1001 sposobów straszenia ludzi, gorliwie trenuje różne metody czarowania, korzystając nawet z podpowiedzi dziadka z portretu, ale w efekcie świat staje się jeszcze piękniejszy, barwniejszy i bardziej zabawny. Pan Huczek potrafi zimą wyczarować kwitnący ogród w pokoju, kawałek kijka przemienić w ptaka albo wyleczyć drzewo, tak że nawet nagie gałązki rodzą piękne, kolorowe owoce. Biedni są ludzie, którzy nie potrafią leczyć swoich drzew, zauważa czarodziej. Współczuje wszystkim, którzy nie mogą wyczarować niczego w wyobraźni, gdy ogarnie ich smutek czy strach w ciemności, nie mają czasu usiąść na chwilę pod rozgwieżdżonym niebem i pożeglować w myślach gdzieś po wszechświecie. Pan Huczek, sportretowany w serii scen (opatrzonych odrębnymi tytułami), w rozmaitych sytuacjach, na własnym przykładzie pokazuje, jak uporać się z problemami, z którymi tak często borykają się dzieci i dorośli. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj