LABOR ZNACZY PRACA

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1998
• Gatunek:
  Film biograficzny, Dokument fabularyzowany
• Barwny, 27 min

O Leopoldzie Kronenbergu jego przyjaciel, Józef Ignacy Kraszewski, powiedział niegdyś, że był on jednym z najpracowitszych ludzi na świecie. Film prezentuje czym ten finansista, przemysłowiec i polityk zasłużył sobie na takie określenie. Historycy są zgodni, że Leopold Kronenberg wyrastał ponad poziom współczesnych mu ludzi zajmujących się działalnością gospodarczą, nie tylko inteligencją, przenikliwością, charakterem i siłą woli, ale swoją osobowością. Odebrał gruntowne wykształcenie, przygotowujące go do prowadzenia interesów. Uczył się w szkole pijarów, liceum warszawskim, później w Hamburgu i Berlinie. Posiadł wszechstronne umiejętności, m.in. znajomość języków obcych, rozeznanie w stosunkach europejskich. Bywając wśród ludzi interesu wypracował sobie dobre kontakty z najbardziej liczącymi się bankierami. Po powrocie do kraju rozwinął samodzielną działalność gospodarczą. W latach 1839-60 był dzierżawcą monopolu tytoniowego, a w 1860 wybudował własną fabrykę, wyposażając ją w najnowocześniejsze urządzenia i rozwiązania technologiczne. Angażował się w nowoczesne, jak na owe czasy, gałęzie przemysłu - cukrownictwo, kolej, hutnictwo i kopalnie węgla - to tylko niektóre obszary jego aktywności. Był budowniczym i zarządcą czterech, z sześciu biegnących przez Polskę, linii kolejowych, założycielem Banku Handlowego, fundatorem warszawskiej Szkoły Handlowej i współorganizatorem Szkoły Technicznej przy kolei warszawsko-wiedeńskiej. Doprowadził do zrealizowania "Encyklopedii Rolniczej", wspomagał wydawnictwa "Biblioteki Warszawskiej". By oddziaływać na morale szerokiej opinii publicznej, kupił "Gazetę Codzienną", której prowadzenie powierzył Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu. W swojej działalności, w każdej dziedzinie aktywności, kierował się własnym kodeksem etycznym, nakazującym mu solidność, rzetelność, fachowość i dobrą organizację. Leopold Kronenberg nie tylko był utalentowanym i pracowitym przedsiębiorcą, z dużym powodzeniem prowadzącym interesy, ale również jednym z najhojniejszych mecenasów dziewiętnastowiecznej Polski. Interesował się literaturą i sztuką, by pobudzić warszawskie środowisko artystyczne, robił liczne zamówienia, za które znakomicie płacił. Zamawiał obrazy u Wojciecha Gersona, Józefa Simmlera, Leopolda Horowitza. Pracowali dla niego rodzimi architekci: Alfons Kropiwnicki, Bolesław Podczaszyński i Józef Huss. Sprawował opiekę nie tylko nad poszczególnymi twórcami czy naukowcami, ale także nad całymi instytucjami, które powoływał do istnienia. Wiele zainicjowanych przez niego placówek przetrwało pomimo upływu czasu i zawirowań historii. Kolekcjonował obrazy, nie targując się o cenę interesującego go dzieła, zwłaszcza gdy wyszło spod pędzla polskiego malarza. Gromadził rękopisy i archiwalia związane z historią Polski. Chronił je przed rozproszeniem i zachowywał dla potomnych. Niespożyta energia Kronenberg sprawiła, że zainteresował się także majątkami ziemskimi. Skupował dobra ziemskie, budował pałace i urządzał wzorowe gospodarstwa, tak by były pozytywnym przykładem dla innych właścicieli. Kiedy umarł w 1878 roku, zostawił po sobie ogromną fortunę, szacowaną na 20 milionów rubli, wartość nieporównywalną z majątkami innych ówczesnych przemysłowców. Miał trzech synów, którzy przejęli rodzinne interesy, ale żaden talentem i indywidualnością nie dorównywał ojcu. W fabularyzowanym częściowo filmie wykorzystano fragmenty prozy Józefa Ignacego Kraszewskiego, ówczesnego dziennikarza i kronikarza Warszawy. Obraz dziewiętnastowiecznej stolicy oddaje bogata ikonografia. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj