MÓJ OŁTARZ

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1995
• Gatunek:
  Film o sztuce
• 25 min

Gdzieś w Polsce, zda się na pustkowiu, para ludzi jedzie furmanką przez jesienne pola, mijając widoczny w oddali kościół. Zmierzają, jak się okazuje, po pień drzewa. Nie po to jednak, by napalić nim w piecu. Staje sie to jasne, gdy światło i kamera zaczynają wydobywać z mrocznego wnętrza domu szkice i fragmenty rzeźb. Pokazują mężczyznę pracującego dłutem i milczącą kobietę, stojącą u jego boku jak anioł stróż. Poorane zmarszczkami twarze obojga i ich dłonie mieszają się z twarzami i dłońmi postaci wydobytych z drewna - Chrystusa, Apostołów, Matki Boskiej. Kamera wyciąga z ciemności poszczególne detale. Odsłania sceny: ukrzyżowanie, zdjęcie z krzyża, złożenie do grobu. W końcu składa je w całość - monumentalny ołtarz, wskrzeszający średniowieczne wzorce sztuki sakralnej. W filmie pada zaledwie kilka zdań. Jego bohater, twórca ołtarza, lakonicznie opowiada o swoich doświadczeniach. O twarzach zmarłych i opłakujących ich bliskich, które widział. O cierpieniu własnym i cudzym, z którym zetknął się w 1986 roku podczas pobytu w szpitalu, co było przeżyciem tak dojmującym, że musiał mu dać wyraz. I jeszcze o drzewach, w których można odnaleźć kształt przyszłych postaci. To tyle, bo tak naprawdę wszystko mówią filmowe obrazy, zwłaszcza zaś oblicza - jego, Kazimierza Danka, i jej, Ingeborgi Matzner. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj