KRÓTKA HISTORIA O ZABIJANIU W JEDNYM UJĘCIU

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2003
• Czarno-biały, 11 min

Ascetyczny pod względem filmowym, szczery i wstrząsający monolog Renaty Z., dwukrotnej zabójczyni. Gdy miała 19 lat, zabiła swojego teścia. Zrobiła to broniąc się przed kolejnym biciem i gwałtem. - Myślałam, że jak będzie martwy, to już nie wstanie, nie skrzywdzi mnie, kolejny raz mnie nie zeszmaci - opowiada Renata. Pamięta każdy szczegół tamtego zdarzenia: jak chwyciła nóż, jak uciekła do matki, jak potem razem zgłosiły to zabójstwo milicji ( to był 87. rok). Przesłuchiwana nie ukrywała, że zabijała świadomie. Do dziś gryzie ją sumienie. - On powinien żyć - mówi. - Wtedy, gdy to zrobiłam, byłam za młoda, za mało doświadczona, nie wiedziałam, że można inaczej radzić sobie z takimi problemami. Drugiego zabójstwa Renata dokonała niedługo po wyjściu z więzienia. Ofiarą był znajomy nieżyjącego teścia. Renata twierdzi, że zwiódł ją podstępnie do swojego mieszkania, potem - tak jak kiedyś jej mąż i teść - też bił i gwałcił. - Tego drugiego razu na pewno nie chciałam - mówi kobieta. Tym razem poszła do więzienia na wiele lat. Była tam pod opieką psychologa, uczyła się, kończyła kolejne szkoły. To tam w więzieniu okazało się, że jest ciężko chora i że musi być operowana. Lekarze uratowali jej życie, ale Renata straciła wzrok. Do zakładu karnego już nie wróciła ("taka chora nie byłam tam potrzebna"). Ułożyła sobie na nowo życie. Wyszła za mąż, urodziła dziecko. Ale od dramatycznej przeszłości się nie uwolniła. - Choroba - moja, mojego dziecka - to kara, cena, jaką zapłaciłam za śmierć tych ludzi - mówi Dorota. I tak kończy swoją opowieść, tym dramatycznym wyznaniem winy. - I to jest cała moja historia... - stwierdza. Wyciera dłońmi łzy na policzkach. W dłoniach chowa twarz. To ostatni jej gest, jaki zarejestrowała kamera.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Nagrody

schowaj

• 2002
  Kielce (Festiwal Form Dokumentalnych "Nurt")-Nagroda Ministra Kultury