KAFKA

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Francja
• Rok produkcji:
  1992
• Barwny, 53 min

"Mam prośbę, która wyda się Pani szaloną: Panno Felicjo, proszę pisać do mnie tylko raz na tydzień, gdyż Pani codzienne listy są dla mnie torturą!" Wyraz monstrualnej arogancji? Skrajnego egoizmu? Braku jakiejkolwiek kindersztuby? Zaniku serca? Poczucia osaczenia? "Dla mnie najlepszym sposobem życia byłoby zamknięcie się z przyborami do pisania w jakiejś zamkniętej piwnicy, odizolowanej i zakratowanej. Przynoszono by mi posiłki, które zostawiano by mi za najbardziej oddalonymi drzwiami. To byłby mój jedyny spacer. Jadłbym bardzo powoli i wracał do pisania. Och, co mógłbym wtedy napisać, z jakich głębin mógłbym czerpać!" Franz Kafka, syn praskiego kupca, prawnik z zawodu i pisarz z powołania nie zaznał w krótkim czterdziestojednoletnim życiu uznania czytelników, i pochwał krytyki, nie zyskał literackich laurów. Opublikował zaledwie garść nowel, nie ukończył żadnej z trzech wielkich powieści. "Proces", "Zamek" i "Ameryka" wydane zostały pośmiertnie wbrew woli autora, który w testamencie adresowanym do najbliższego przyjaciela, Maxa Broda, polecił spalić wszelkie rękopisy, listy, dzienniki i rysunki, zabraniając równocześnie wznawiania w przyszłości już ogłoszonych utworów. Na szczęście dla austriackiej i światowej literatury ostatnie żądania pisarza nie zostały spełnione. Zbigniew Rybczyński, jedyny polski reżyser filmowy uhonorowany Oscarem, zrealizował swą opowieść o Kafce w formie teatralnego spektaklu, z dialogami opartymi na prozie swego bohatera. Z niej właśnie wyłania się mroczny świat wspomnień, pragnień i fantazmatów pisarza, człowieka, w którego duszy trwały zmagania pomiędzy miłością do Felicji Bauer a nieprzemożną wolą poświęcenia się bez reszty pisarstwu. Walka wygrana przez literaturę, przegrana przez Felicję, i może także przez samego twórcę, zmagającego się samotnie z wrogim bezdusznym otoczeniem i własnym wstydem, zwątpienia i słabością. Nie pytaj - prosił Kafka w liście do Felicji, ogłoszonym dopiero w czterdzieści z górą lat po śmierci artysty - dlaczego uznałem, że to już koniec. Nie upokarzaj mnie tak. Ci dwaj, którzy toczą we mnie walkę, a raczej których walką ja jestem, to dobro i zło. Czasem zmieniają się maską i gmatwają, i tak już pogmatwaną walkę. Myślałem, że ta walka będzie trwała dłużej, ale nie mogła. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj