JERZY PANEK. TO, CO NAJWAŻNIEJSZE

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2001
• Barwny, 29 min

Jeden z największych polskich artystów XX wieku urodził się w Tarnowie w 1918 roku. W 1937 roku wyjechał do Krakowa i podjął tam studia graficzne w Instytucie Sztuk Plastycznych, a następnie w tamtejszej Staatliche Kunstgewerbeschule. Po wojnie kontynuował studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Eugeniusza Eibischa oraz Zbigniewa Pronaszki. Dyplom uzyskał w 1955 roku. Uprawiał malarstwo, lecz znany był głównie jako grafik, tworzący w technice drzeworytu i linorytu. Jego charakterystyczne, łatwo rozpoznawalne prace odznaczały się wyrafinowaną techniką i uproszczoną, zwartą formą. Elżbieta Dzikowska zarejestrowała na taśmie filmowej ostatnią wypowiedź Jerzego Panka. Schorowany artysta - z dystansem do przeszłości i siebie, nie bez humoru - wydobywał z pamięci to, co mu w nią zapadło, co zatem można uznać za w jego życiu najważniejsze. Cenił sobie wolność i nie lubił życia rodzinnego, w czasie wakacji uciekał więc od niego. Zapamiętał dziadka ze strony matki, który był krawcem i szył m.in. dla księcia Sanguszki, szkołę, w której uczniów za karę stawiano pod murem, filmy kowbojskie i jak w gimnazjum strzelił z gumki w księdza. Już jako chłopak dużo rysował - głównie z natury, przede wszystkim inwalidów wojennych i zubożałych arystokratów, których widywał na ulicach. Poszedł do Instytutu Sztuk Pięknych wbrew woli ojca pragnącego, by syn został aptekarzem. Jerzy Panek, jak mówił, studiował latami. Wspomina Ignacego Pieńkowskiego i prof. Eibisza, którego obraził, za co został wyrzucony z uczelni. Opowiada o artystach: Nachcie-Samborskim, Nikiforze, Jerzym Nowosielskim, Tadeuszu Brzozowskim i Kantorze, a zwłaszcza o swoim wielkim przyjacielu Józefie Gielniaku. Wspomina kobiety i erotykę oraz swoje ukochane psy - Pimpusia i Dudusia. Żył jak chciał - zawsze wolał być głodny, ale swobodny. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj